Vervolg op gisteren.
Wanneer je bedenkt dat ik veelal marginaal aan het werk ben, niet zozeer fysiek maar wel geestelijk, is het niet zo verwonderlijk dat ik bijzondere uitstapjes pleeg. En geregeld sta ik van mezelf te kijken. Dat mij dit veel voldoening geeft ook daar hoef je niet aan te twijfelen. Want een twijfelaar is veelal een bed dat berekend is op anderhalf persoon. En met hoevelen heb ik in het verleden die twijfelaar niet gedeeld? In de meest opbeurende en deerniswekkende periode van mijn leven. Geenszins met spijt kijk ik terug op die periode, eerder met een mate van voldoening. Hoewel juist in die periode er niet altijd sprake was van een bepaalde mate van voldoening, maar waar ik dacht dat het leven mij zou gaan toelachen, ook daar was niet altijd sprake van.
Want de mens is uitstekend in staat om met grote regelmaat te gaan stoethaspelen, om daar weer wat later zijn beklag over te gaan doen. Frivool aan de ene kant en gesluierd aan die andere zijde. Prima in staat om mistgordijnen te laten neerdalen om wat later de zon toe te laten. Balancerend op het slappe koord, dat menig koorddanser jaloers kan maken. Maar zover komt het in de regel niet. Het valt immers niet mee om het achterste van je tong te laten zien. Dan slikken we dat brok eerder gewoonweg door. Even een wat benauwd gevoel, maar daarna wacht wel weer de opluchting.
En waar we ook niet te beroerd voor zijn, is om katjes te knijpen in het donker. Waar een vooraanstaand wereldpersoon een abonnement op schijnt te hebben. En daar duidelijk melding van maakt. Gewoon in zijn ogen, maar tegelijkertijd een ietwat wereldvreemde blik. En met die wereldvreemde blikken van anderen moeten wij het geregeld doen. Weldoeners die niet schijnen te doen dan wat ze beweren. Niet doeners die het dan weer wel doen. waardoor een zeker evenwicht tot stand zou kunnen komen. Maar ook daar ontbreekt het veelal aan. Geen gedoe wat niet wordt getolereerd en wanneer wel dan breekt de pleuris uit. Dan neemt eenieder een bepaald standpunt in, neemt niet de tijd om naar de ander te luisteren en blijft overtuigd van het eigen gelijk. Een situatie die veel weg heeft van een Status Quo wat te vergelijken valt met een wapenstilstand. Of een adempauze desgewenst.
Beleid dat ervoor zorgt dat het pad voor eenieder duidelijk wordt, maar waarbij voetangels en klemmen ervoor zorgen dat het minder begaanbaar wordt. Hoogte- en dieptepunten die elkaar geregeld af blijven wisselen. Want anders loop je wederom de kans dat sleur dreigt. En ook daar zit menigeen niet op te wachten. Weifelen en twijfelen zijn evenbeelden van elkaar, maar blijken niet vaak in een spiegel te kijken. En degene die waagt, wint niet altijd. Waardoor wederom de vraag naar voren komt die ik al eerder naar voren heb gebracht:
‘Waren de Goden kosmonauten of maakten zij stomweg een vergissing?‘
De tijd zal het wederom leren.
Laatste 15 Reacties