BLOEM’en Zee

Ik heb niet zoveel met bloemen, behalve vandaag. Een gepaste trots vervult mij wanneer ik de bossen aanschouw. Natuurlijk is het een feestelijke dag, maar geenszins een feestdag gezien de omstandigheden. Liva weet opa geregeld te verleiden tot wederom een boekje lezen en het is verbazend hoe zij mij om haar vingers windt. Terwijl opa steevast als papa wordt aangeduid, zij voor oma zich heeft beperkt tot mama en zij heel duidelijk de o niet aan haar vocabulaire zal gaan toevoegen.

En wanneer zij mij weer met een smile weet te ringeloren, de Lama nog steeds spuugt en haar tong uitsteekt wanneer ik haar in de ogen kijk, kan ook ik het niet laten om mijn tong naar haar uit te steken. Ruim twee maanden heb ik haar en hen gemist, maar nu zij weer over de vloer dartelt, kan het haast niet anders dan… vertederend is een ander woord, wanneer haar vader en moeder op de bank zitten schroomt zij niet om mijn hand te zoeken en op jacht te gaan naar een ander boek, een puzzel om te draaien en weer in elkaar te zetten en dingen te doen die bijkans op het randje van niet kunnen balanceren.

Maar… ’s morgens net uit bed moet zij nog even wennen. Dan speelt verlegenheid een rol en kruipt zij het liefste weg in de schouder van haar moeder. Een dag als vandaag was ook een ontroerende dag, dat wil zeggen dat met Ria op bezoek bij moeder Corry toch ook als een hoogtepunt kan worden beschouwd.
Alleen heeft moeder Corry geen idee dat zij al negen weken niet bij haar op bezoek is geweest, hetgeen toch haar voortschrijdende vergeetachtigheid naar voren brengt. Dat geeft te denken, dat is reden om toch met het onvermijdelijke rekening te houden en wanneer zij verder schrijdt op de weg die nu voor haar ligt…

Laatste 15 Reacties