Droppies.

‘Het is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik…” Nou ja, bij wijze van spreken dus. Maar wanneer ik met vriend Kees door Ton ben vastgelegd, denk ik daar toch enigszins anders over. Was het alleen maar door de toon die een belangrijke rol speelt. Het zwart/witte gaat me niet zichtbaar moeilijk af. Want wit op zwart dan wel zwart op wit doet ook weer denken aan drop. Waar je in het verleden met wat stof te maken had, je vinger natmaakte en vervolgens die vinger in je mond stak.

Toen je ook nog weleens duimdrop kon kopen, bij een vrouwtje dat zich met die handel bezighield. Veelal in de jaren vijftig/zestig van de vorige eeuw. Toen stuivers en dubbeltjes je weleens ten deel viel, of dat je grootouders je trakteerden op wel 10 gulden in de maand. En wanneer je dan een kwartje ten deel viel, dan was de hoeveelheid snoep overweldigend. Daar kon je dan weer een week lang op teren.

Drop dus, waar tegenwoordig in de aanbieding al gauw twee euro voor wordt gevraagd. En wanneer je dat dan weer gaat omrekenen, wordt ook de huidige drop duur betaald. Om maar te zwijgen over een eenvoudig koekje. Maar koekies en monsters zijn nog steeds te vinden op de beeldbuis, hoewel je daar ook de nodige moeite voor moet doen. Dat neemt niet weg dat de foto’s die Ton mij deed toekomen zo de moeite waard zijn om daar toch de nodige aandacht aan te gaan besteden.

Was het alleen maar door dat zwart wat zich van wit weet te onderscheiden.