Sporen… (in het duister.)
SPOREN. Weliswaar in het duister, maar dan nog. Een automaat staat niet altijd aan, maar ook weleens uit. Niet die automaat, maar meer de banden die ervoor zorgen dat de voorwielaandrijving proberen te activeren. Wat heb je daarvoor nodig? Niet voldoende parkeerruimte. Uitwijken naar het gras. Zorgen voor voldoende weeromstandigheden in de vorm van regen dan wel natte sneeuw. Een bijrijder die de bestuurder attendeert dat op het gras ook nog parkeerruimte is. En een bijeenkomst van mensen die dezelfde hobby uit gaan voeren: iets met fotografie. Verder een Stadsfabriek in een voormalige Drukkerij van de Alkmaarsche Courant. Tegenwoordig een broedplaats waar de Gemeente eer rol in speelt. En een stel docenten die er alles aan doen om het verzamelde volk van een thema te voorzien, voorheen onder de noemer van opdrachten.
Pepsels om de mond te laten bewegen, drankjes die ervoor zorgen dat die pepsels naar de maag worden gestuurd en aldaar op termijn het stelsel gaan verlaten. En dat alles onder de noemer van een ‘avondje uit.’ Een avondje uit dat ons nog lang zal gaan heugen.
Was het alleen maar door de verenigde krachten van een zestal personen, waarbij het slechts een spoor was dat wij achterlieten…
Een spoor is de realiteit van wat of wie er geweest is en nagelaten heeft het te wissen.
Een spoor verwijst dus. Het heeft dus een bepaalde identiteit en bijhorend een impact op de omgeving.
Een spoor kan het resultaat zijn van een fijnzinnige handeling (zie musea), van dierlijke lusten (struggle for life)…
maar ook van de bruutheid en domheid van de mens en dat in allerlei gradaties waarbij het hier door Wik getoonde spoor alleen de toorn van de grassprietjes zal oproepen. We spreken hier dan van een niet doorgedachte besluit (auto parkeren) waarbij de hulp van zes personen (m/v?) nodig is om het subject en zijn inzittenden terug op het rechte spoor te krijgen.