Falen Tienus

Goed, achteraf gezien ben je er toch een tijdje zoet mee. Wanneer het niet lukt om ergens binnen te komen. Je woedt verzocht om een aantal zaken opnieuw te herhalen, wanneer in rood wordt aangeven dat het wederom niet is gelukt, loop je niet alleen de kans om er de brui aan te gaan geven. Desnoods ook wat vloeken elders deponeert, alvorens je geduld verder uitgeput raakt. En de overtuiging dat het systeem als zodanig de toegang blokkeert, zal ook daar wel weer debet aan zijn. Zo hannes je maar wat rond, krijgt tussendoor ook nog andere berichten en besluit je, totaal overmand, de zaak dan maar te gaan sluiten.

Om niet veel later opnieuw een poging te wagen. Zo blijf je in ieder geval bezig, het kan haast niet anders dan dat een hogere macht je op deze manier probeert bezig te houden. Poortjes van nullen en enen houden immers de wacht en ongemerkt houden ze ook nog een oog op de uitvoering. En wanneer een letter verkeerd, een spatie te weinig, een vinkje mist, dan begin je stomweg weer opnieuw. Vanuit je aantekenblok, want wederom worden wachtwoorden gevraagd. Een hoofd- naast een kleine letter, een cijfer en een teken dat afwijkt, een hashtag wordt niet toegestaan terwijl het apestaartje wel voldoet. En van die hoeveelheid, niet minder dan 12 tot maximaal 255 tekens, kan de gebruiker gebruik gaan maken.

Dat mensen op leeftijd nog steeds zweren bij een brief, met een aanhef die recht doet aan hun verleden, ook de postbesteller laat het tegenwoordig weleens af weten. Op maandag geen post is een vanzelfsprekendheid en gezien het aantal brieven dat wij nog steeds ontvangen, ben ik nog een voorstander van dat ouderwetse briefpapier. En vandaag zal er een overvloed aan kaarten bezorgd gaan worden. Van die onbekende minnaar die al wekenlang heeft uitgekeken naar deze dag. 14 februari: schijnt iets te maken te hebben met de Heilige Valentijn die juist op die dag zijn hoofd moest inleveren.

Dus vandaag met een enigszins bezwaard hoofd dat ik dit schrijf.