Een nieuwe week, geen ander geluid!

Waardoor de maandag zich wederom tot mijn genoegen aandient. Want stel je nu eens voor dat ik juist op een dag als vandaag buiten de boot zou vallen, te weten dat de heen en weer van TESO nog steeds zichtbaar is, de vuurtoren nog immer recht overeind staat, ik mij heb laten helpen met wassen, de ‘gestichtsbroek’ weer heb aangetrokken, daar bovenop een gestreept nachtgewaad van natuurlijk de HEMA, de heks is verkast en er sprake kan zijn van…

Dat blijft nog steeds de vraag, in hoeverre afgeweken is van het beleid dat zich in eerste instantie voordeed (14 dagen aan een antibiotica infuus, hetgeen verblijf alhier zou gaan betekenen) gevolgd door de voortgang van de pillenkuur van zes weken, wederom gevolgd door de lekkage die zich voordoet en voordeed, het wisselen van de absorberende verbanden en de vraag in hoeverre er nog sprake kan zijn van opbloeiende van niet uit te roeien…

Of mogelijk dat er uiteindelijk een verbetering zal gaan plaatsvinden, de fysiotherapeut zijn of haar werk kan gaan doen en er geen sprake kan zijn van een nachtelijke expeditie met verstijfde spieren en knikkende onderdelen om de stoelgang om 02.45 uur in werking te stellen, met een rijdende infuuspaal in het vooruitzicht en een vierpoot die aangeeft dat het toilet niet geheel en al op de hoeveelheid mobiliteitstoestanden is berekend.

Houd het bij een ruimte van 1.20 X 1.00 meter, voorzien van een fonteintje, een toilet, een afvalemmer en het is voorspelbaar dat je aan het emmeren bent om je zo goed en zo kwaad mogelijk op de pot te begeven, dat daar dan ook nog de nodige beugels te vinden zijn, en dat het wat manouvreren is om dan ook nog eens je eigen gat te kunnen afvegen… Details zal ik je verder besparen, maar dat ik hier ruim de tijd voor neem en heb genomen… niet veel later hoorde ik mijn overbuurvrouw in beweging komen en had dit keer het voorrecht om eerder gebruik te maken van de pot, waardoor ik mij de uitspraak ‘zij kan de pot op’, alsnog naar voren heb gebracht.

In stilte weliswaar en om het genoegen geheel compleet te maken: zij is vandaag verkast, heeft een plaats op een andere zaal gekregen en voor haar ziet het ernaar uit dat zij op termijn huiswaarts kan gaan keren. In tegenstelling tot de 94 jarige man die maar moet gaan afwachten hoe zijn vooruitzichten zijn.

Toch wel bijzonder dat ik met een tweetal mensen van doen heb gehad die ieder 10 jaar meer op hun scorebord hebben staan!