Geenszins vanzelfsprekend!

Stond zelfs in dubio, maar ik nam geen enkel risico, heb getwijfeld over… neen, dan liever een doorwaakte nacht, waarbij de torenklok mij op de hoogte houdt van de halve en hele uren, er geenszins sprake was van een bim, bam beieren en ik voor mijn genot vanmorgen maar weer een ei tot mij heb genomen. De lunch dit keer oversla, want het ontbijt is onderweg naar het einde en er van een ernstige trek dan wel honger absoluut geen sprake is. ’t Is zondag en dan loopt alles even anders dan tijdens een doorsnee dag, mijn medicijnen in eigen beheer ervoor zorgen dat ik mijn hoeveelheid pillen tot mij te nemen en ik niet veel meer hoef te doen dan mij te laten helpen bij de toiletgang, de douche, me te wentelen in schone kleren, de krant voor een deel tot mij te nemen en het genoegen te hebben dat mijn verzorgende, haar naam doet er dit keer wel toe Krista, met haar gezin in contact te brengen. Drie kinderen, een oppashond die vanochtend in plaats van poep op de stoep zijn uitlaatklep op de mat had weten te bevredigen. En zij, vanwege een ochtenddienst, de restanten aan haar man over had gelaten …

Het heeft iets weg van een huiselijk tafereeltje, kinderen die zich geenszins iets van de omgeving aantrekken en het feit dat het juist de ouderen zijn dan wel de hoogbejaarden die hier voornamelijk te vinden zijn, van enige kleur weten te voorzien. En op die manier mij toch weer in contact brengen met de buitenwereld die ik al sinds lange tijd node mis.

Stompzinnig gezwets misschien, maar het zijn juist die prikkels waar ik lange tijd van verstoken ben. Gewoon een vorm van dagelijkse dingen in een instelling dat zorg biedt aan de afhankelijken die hier vertoeven. En wanneer ik dan besluit om mij terug te trekken op de kamer die mij ten dienste staat, is het dit element dat mijn dag als een zondag weet te kleuren. Het hoeft nu eenmaal niet altijd filosofisch hoogdravend te zijn, niet dat ik me als een filosoof beschouw, het is juist dat doodgewone, dat vanzelfsprekende dat me laat beseffen dat wat mij nu is overkomen me dwingt om niet alles maar gewoon als vanzelfsprekend te gaan beschouwen, het feit dat Ria ook in een situatie terecht is gekomen waar ze niet direct om heeft gevraagd maar het als het ware vanzelfsprekend tot haar taak is gaan nemen, ook dat is lang niet zo vanzelfsprekend als ik veronderstel.

Dus in zekere zin ben ik dankbaar voor mijn huidige situatie want het brengt een dimensie naar voren die ik al een tijdje niet meer voor ogen had, omdat onze wegen zich toch voor een deel kenmerkten dat wij ieder onze eigen wegen gingen. Gezamenlijk op pad naar…