Uit de voeten kunnen!

In beperking. Maar dat is van een totaal andere orde. Heeft te maken met een verdachte van een misdrijf, waarbij justitie een belangrijke rol speelt. Kamer arrest. Ook weer van een totaal andere orde, maar de reden van kamerarrest is hier gebaseerd op een verdenking van iemand met corona. En dan ontstaat er een situatie dewelke ik alleen maar vanuit de krant wist maar momenteel iedereen verplicht om met een mondkapje voor je te verplaatsen. Dan worden de teugels aangetrokken, is er hooguit sprake van bezoek dat wordt gedecimeerd en waarbij het hebben van verdachte klachten ertoe kan leiden dat alsnog de hele boel op slot gaat. Het verschil tussen het zitten in een gevangenis dan wel in een zorginstelling valt voor een belangrijk deel weg, ook het luchten kent zo zijn beperkingen en het roken van dat peukie wordt dan een genoegen wat het geheel nog enigszins draaglijk maakt.

En onderwijl doe ik kond van dit besluit en ook het aangekondigde bezoek dat ik mag verwachten wordt voor een dilemma geplaatst. In zekere zin ingrijpend edoch door een flexibele geest en een navenant handelen kan er mogelijk toch nog sprake zijn van het feit dat Joke dan wel Piet vanmiddag hun opwachting komen maken. Niet veel anders dan in het ziekenhuis, hooguit dat de regels daar strenger zijn dan hier. Al eerder had ik het over een glas dat tot de bodem leeg diende te worden gedronken, het glas heb ik ingeruild voor een kelk maar het ziet ernaar uit dat ook die kelk niet voldoende is en er een fles voor in de plaats komt. Waarbij de inhoud mogelijk de kans loopt om de hals te overstromen en er een vat voor in de plaats gaat komen.

Tenslotte dien je niet alleen de nering en de tering naar voren te brengen, maar op de een of andere wijze ook de sjeu van dit gebeuren in te gaan zien. Om het nog enigszins hanteerbaar te houden. Een kamer voor mij alleen, een bed dat ook alle schijn heeft om heel langdurig in gebruik te blijven, de hoogte zich met een enkele knop laat instellen en wanneer ik iets van verveling bij mezelf bespeur dan wel dat mijn been aangeeft om iets in een andere stand te gaan proberen met de benen omhoog, het hoofdeinde omlaag en dan maar wachten tot mijn lijf weer aangeeft dit voldoende te vinden.

Jezus, er valt weinig te beleven en het gegeven van ontbijt in bed wat wordt ingeruild voor een plek in de eetzaal, een blik op het ‘plein’ te kunnen werpen geeft aan dat ik me desondanks toch nog weet te verplaatsen. Je moet immers wat en dat fenomeen van die riemen maakt het geheel nog enigszins draaglijk, laat staan dat een tafelgenoot niet aan eten toekomt omdat zij haar verhaal aan mij kwijt wil. Iets over een heup en een andere heup die op een volgende ingreep dient te wachten, over haar sportieve insteek toen zij nog tenniste en het onvermijdelijke verhaal van haar man die is overleden, levenslang vitaal is geweest en toen door kanker uit haar leven werd gerukt. Iemand die zich afvraagt wat ze hier nu tijdelijk doet, naar eigen zeggen wel weer naar huis kan, bijkans een ongeluk met haar scootmobiel heeft doorstaan en alle ongemakken die bij haar leeftijd zijn gaan behoren. en ook heel eerlijk gezegd, zit ik op dit moment net op dat soort verhalen te wachten…

Toch doe ik het daar maar mee, teruggeworpen op mezelf en niet veel meer voor handen te hebben dan een poging te wagen om mijn duimen te draaien, ’t is een vorm van tijdbesteding die weinig zoden aan de dijk zet en waar zelfs een klimaattop in nogmaals Glascow niet mee uit de voeten kan, gelijk ik op dit moment simpelweg niet uit de voeten kan.