LM deel 3

Als een Fata Morgana ontplooit zich het landschap: een desolate woestenij waar een enkel bandenspoor onthult dat ook hier voorgangers zijn geweest. Kamelenstront dat resteert van een karavaan die achter een verre horizon verdwenen is, en de gelukzaligheid van dat enkel moment compleet weet weg te vagen. Ontberingen onder een bloedhete zon, een geraamte verbleekt en nauwelijks sporen van enig leven. Alsof de Goden hebben besloten niets dan zand aan die aard’lingen toe te vertrouwen. Wantrouwen dat opeens de overhand krijgt en de kaarten die ook al geen uitkomst meer bieden. Het kompas laat het afweten…

’t Zal wel met het weer te maken hebben, dat mijn spinsels vandaag op hol slaan. Maar wanneer in een roemrijk verleden met automobielen van Amsterdam naar Peking en retour wordt gereden, kan het haast niet anders dan dat illusionaire vervalsingen en mogelijk hallucinaties de reizigers tijdens hun ontberingen hebben moeten ondergaan.

Waar geen paddenstoel een rol in is gaan spelen, waar dorst een gegeven zal zijn geweest en waar gedroogd vlees niet onder het zadel te vinden was, hooguit een Tartaar die hen uiteindelijk de juiste route kon gaan wijzen. Ofwel, mijn fantasie slaat op hol, dan wel bezie ik de automobielen die bij Louwman te vinden zijn, vanuit een totaal ander perspectief. Waardoor ik toch weer in staat ben om juist door die fantasie het een en ander in een totaal ander daglicht te plaatsen. Want waar andere auto’s glimmen van het chroom, zijn het juist deze beelden die ervoor zorgen dat mijn eerder genoemde fantasie op hol blijft slaan, gelijk een paard dat bevrijd is van zijn teugels.