Niet veel meer dan wat leesvoer( om de dag door te brengen in het kader van…)

1 november, het eerste kwartaal achter de rug. Is er nog iets gebeurd?! Nou dat kun je wel stellen! Wanneer ik zo terug blik over de afgelopen maanden, ontkom ik er niet aan dan dat ik me afvraag in welk een wervelwind van gebeurtenissen en emoties ik terecht ben gekomen. En ik niet alleen maar ook de mensen die mij dierbaar zijn, de mensen die hun blijk van medeleven hebben getoond, die mij de woorden die door mijn hoofd slingerden ook van letters hebben voorzien en het feit dat ik me simpelweg dien over te geven aan de omstandigheden die het vaak minder aangenaam hebben gemaakt. De verschillende slecht nieuws berichten die wij (Ria en ik) mochten ontvangen, de stille hoop op een voorspoedig herstel dat de bodem werd ingeslagen, een volgende reeks aan krammen dan wel hechtmateriaal dat mijn linkerbeen van de nodige littekens heeft weten te voorzien, het geklooi om wikswegen in de lucht te houden, een volgende operatie in het ziekenhuis met een navenant verblijf, het eten wat bepaald mijn goedkeuring niet kan wegdragen (en waarschijnlijk van nog vele anderen met mij), het onthouden van bezoek toen ik de eerste keer op die Revalidatie afdeling terecht kwam, het ziekenhuis dat mij wederom wist te verleiden om een volgende operatie te ondergaan, de medicijnen die in porties de bedoeling hebben om de pijn te verzachten en wanneer er gevraagd wordt naar een pijnscore over het geheel genomen vrij laag eindigen. De nul die wordt afgewisseld met een twee en het opiaat dat ervoor kan zorgen dat de peristaltiek het af laat weten waardoor zakjes met een wondermiddel op citroenbasis ervoor zorgen dat ik alsnog afga.

De uitjes die zich beperken tot een heen en weer rijden tussen de foto afdeling, de verkoever waar ik wederom een infuus verkrijg, nadat een tweetal anderen gesneuveld zijn, het gepiep als een volgende spuit leeg dreigt te staan en het stomweg kijken naar wat beelden op een toestel, waar ik me hooguit wat weet te vermaken wanner NH Tv een item naar voren brengt omtrent de Kunst10Daagse in Bergen. En Pauline mij als het ware begroet. Zover reikt mijn fantasie en wanneer ik het heb over reikwijdte, is het benauwend hoe klein mijn wereld op dit moment is. Ik heb het daar maar mee te doen, ik ben blij dat ik nog een ander communicatiekanaal tot mijn beschikking heb, en trek mij weinig aan van het commentaar dat ik ontvang omtrent mijn toestel te weten een Nokia…

Dat neemt niet weg dat na een dag van gisteren, waarop buien en een mogelijke donderslag de lucht vandaag is geklaard, dat het op deze ‘kneuzenzaal’ met een tweetal wat langer verblijvenden (waaronder ik) er bepaald geen vreugde van dit bericht afspringt. En waar het mijn bedoeling is (was geeft wat meer de situatie weer) om je te gaan verblijden met berichten van vorige week, is het mij tot nu nog niet gelukt om deze teksten te gaan brengen. En waar Martin zijn uiterste best heeft gedaan om het geheel op een usb stick te zetten, zul je nog even geduld moeten gaan uitoefenen, hoewel in mijn situatie geduld een kwestie is van een langgerekte adem!