Ben je er klaar voorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr?!

Laat ik eens een voorschot nemen op de tijd die mij te wachten staat. Tenslotte kom ik toch weer terecht in het Noord West Ziekenhuis, is een goed voddenboer aan mij verloren gegaan omdat ik me niet meer richt op lompen maar wel op metalen. Want als ik met schroeven, platen die niet voor mijn kop te vinden zijn dan wel platen die zich elders in mijn lichaam voordoen, kan ik niet uitsluiten dat ook wikswegen wederom een onderbreking te wachten staat en ik er wel in wil slagen om mijn uitlaatklep ook voor de aankomende tijd van de nodige teksten te blijven voorzien. Al was het alleen maar voor mijn eigen gemoedsrust in het kader van het overgeven aan de ingrepen die zich gaan voordoen.
Dus zal dit bericht op de donderdag na een mogelijke operatie gaan verschijnen, het bed dat mij elders wacht en de zorg waar ik me dan weer aan over dien te geven. Kundige zorg dat zich kenmerkt door de dagelijkse controles, het prikken opdat mijn Hb, Ht en andere zaken weer verantwoord gaan plaatsvinden, het klokje van zes uur aangeeft dat een nieuwe dag zich aandient, de kar met het ochtendontbijt zich manifesteert en het maar weer afwachten is wat zich tijdens de lunch en het avondeten zal manifesteren. Eerdere ervaringen aldaar hebben ervoor gezorgd dat ik met een zeker gevoel van onbehagen de kaart in ontvangst neem en kies voor maaltijden die niet uit die gemeenschappelijke kookpot zullen komen. Dat mijn gewicht toeneemt is uitsluitend te wijten aan het feit dat bewegen beperkingen kent en wanneer ik mij kan bewegen zal het niet veel meer zijn dan een rolstoel die mij voortbeweegt. Waarbij het voortbewegen door het rollen van de wielen ook wel weer een beperking zal kennen. Dat ik me zo af en toe wat kritisch dan wel cynisch uit zegt iets over de geest die er alles aan doet om overeind te blijven.
Maar ook dat typeert al jaren mijn zijn en wanneer ZEN niet aan mij besteed is, blijf ik met een been op aarde rusten. Dat andere zal ik nog duidelijk dienen te ontzien in afwachting van… Ja van wat eigenlijk, de uitslag van de kweek, de kracht die mijn getroffen been heeft moeten doorstaan en een volgende ingreep die op termijn gaat plaatsvinden. Waarvan ik eerlijk gezegd op het moment dat ik dit schrijf (maandag 18 oktober 2021) nog geenszins een uitspraak kan gaan doen.
Donderdag, 21-10-2021.

De nacht waarschijnlijk overleeft en niet veel meer hoef te doen dan mij enigszins te laten verwennen en het bakken zijn waarmee ik mezelf voor een deel dien te wassen. Het geklooi met de waskommen een voor de bovenkant, de ander voor de onderkant, het drogen voor zover ik daarbij kan en de rest overlaten aan de goede handen die ervoor zorgen dat na het toedienen van de medicijnen dan wel het infuus dat rood kleurt of het Psychologisch Zout dat onder de noemer Phisiologisch Zout (NaCl 0,9 %) overeenkomt met het zoutgehalte van mijn lichaam. Althans zo schets ik mijn situatie voor de vrijdag de tweede dag na die mogelijke ingreep, hoewel ik er ook rekening mee dien te houden dat een spoedopname alsnog roet in het eten kan gaan gooien, waardoor de kans op diarree afneemt. Tenslotte was Norit een probaat middel in het verleden. Tegenwoordig wordt gevraagd of je een zakje wenst voor de ontlasting en tot op heden is het mij gelukt om daar nog steeds zonder dit middel mezelf af te laten gaan. Want afgaan is een probaat middel om weer eens te zinnen te verzeten, een ‘uitje’ te bewerkstelligen om van nadere ongemakken maar te zwijgen. En dan te bedenken dat ook de Herfstvakantie met daaraan gekoppeld de Kunst10Daagse van Bergen ook weer ten einde loopt, ik razend benieuwd ben welke omzetten zijn gepasseerd of dat ook menig kunstenaar naar zijn haren grijpt die in een klap in grijs zijn veranderd. Waar kunst in het verleden vooral de geestelijke spieren staalde, staat momenteel de kunst op een ander plan. Wanneer de fossiele brandstoffen een explosie veroorzaken en de overheid doorgaat met het blijven belasten van de energie, wanneer Liander niet in staat is om de teveel geproduceerde groene stroom op te nemen, zolang zal het een kunst blijven om te belanceren op het koord dat ons wordt voorgehouden!
Vrijdag, 22-10-2021.

In de hoop dat een delier mij wordt bespaard, kan ik niet veel meer doen dan te bedenken wat ik dit weekend weer voor plannen heb. Dat het bezoek alhier nog steeds te maken heeft met het coronabeleid en een mondkapje, de verzorgenden zich ook nog met dit mondmasker tooien en dat het verrassend kan zijn wanneer deze voor een moment afgaat, de lach die mij onthouden wordt dan wel de mondhoeken die een glimlach vertonen, dat en nog wat meer is tegenwoordig nog steeds van toepassing. Waar gewezen wordt op een volgende golf, ook de griep van zich laat horen en er velen zijn die door koorts dan wel verhoging zich een ongeluk niezen, waarbij het hoesten in de elleboog ook nog een van de standaarden is, kijk ik rustig vooruit naar..
Nog geen idee op welke afdeling ik terecht ben gekomen maar dat het iets met orthopedie te maken heeft, dat zal wel een feit zijn. En dan te weten dat ik op de dag dat ik dit duidelijk maak, de maandag waarop ik een voorschot heb genomen, mijn baard gesneuveld is. Niet om redenen mijnerzijds maar volgens hen die het weten kunnen vormt vooral een baard een bron van ongenode gasten. Pathogene micro organismen schijnen een voorkeur te hebben zich in mijn baardharen niet alleen te willen nestelen, maar er ook eer in stellen om zich juist daar voort te gaan planten. Waardoor mijn voornemen om mijn baard zowel voor Sinterklaas dan wel de Kerstman te bewaren, dit keer in duigen valt. Zoals er de laatste tjd wel meer in duigen is gevallen…
Neemt niet weg dat dit de derde dag na de ingreep is, geen idee heb hoe de volgende wond zal gaan genezen en de wetenschap dat ik op die vorige locatie mocht meemaken hoe een wond zich manifesteert door een nabloeding die leek op runderrookvlees en drukverbanden zich heeft voorgedaan, ga ik er dit keer maar vanuit dat dit gebeuren mij bespaard zal worden.
Zaterdag, 23-10-2021.

Het zijn niet altijd vreemden die mijn wegen kruisen. Neem nu Jan, een bijdehante man. Hij weet mij in de afgelopen tijd iedere keer opnieuw te verrassen, met een kaart dan wel een foto van een wat dubieuze aard. Een man in uniform, waarbij ik het donkerblauwe vermoeden heb dat dit waarschijnlijk iemand is uit de voormalige Zuidelijke Nederlanden. Ook daar heerst een monarche en ook daar hebben de monachen een voorkeur voor een uniform, waarbij dan weer de ogen niet zichtbaar zijn. Geen idee waar de ogen naar loeren, maar het zou mij niet verbazen wanneer die ogen gericht zijn op een aanlokkelijke blonde. Of een zwartharige desnoods, waarbij de vormen een belangrijke rol spelen in de ogen van die niet bekende ander. Wulps als geen ander om de monarch te behagen en te genieten van de aandacht die zij op haar gericht weet. Mogelijk is het mijn fantasie die mij juist op deze dag aan de loop laat gaan, misschien een mogelijkheid om die saaie zondagsleur te doorbreken. Want het weekend her kenmerkt zich voornamelijk door het feit dat alles op een laag pitje wordt gezet, de vraag ‘is er een dokter in de zaal’ niet direct zal worden beantwoord en het mogelijk weer de maandag zal zijn waarop er wederom reuring in deze tent gaat plaatsvinden. En ik niet weet waar ik me dan weer bevind, mogelijk terug ben op die oude locatie dan dat men achter de schermen op zoek is naar een andere plek. Een rol die is toebedeeld aan een transfer verpleegkundige die mogelijk stad en land afbelt om te vragen of er voor mij nog een herberg in het verschiet ligt. Simperlweg een kwestie van door blijven bijten!
Zondag, 24-10-2021.

Weekend voorbij, op naar een nieuwe week met mogelijk andere kansen. want stel je nu eens voor dat ik een week geleden begonnen ben met het schrijven van deze kortstondige berichten, ik nog geen idee heb of ik over mijn laptop kan beschikken, laat staan dat de WiFi verbindingen het weer eens af laten weten dan wel dat het wederom om een verzoek gaat aan een ander om zich alsnog over mijn blog te buigen. Of dat er een situatie is ontstaan dat ik kan blijven vervolgen en terug kan blikken op de afgelopen week, waarbij de wond zich zodanig ontwikkelt als wat van een wond verwacht mag gaan worden laat staan dat de kweek een negatief effect heeft wat dan weer een positief effect op het totaal gaat geven. De moed erin houden is een ding, zo af en toe een ‘off day’ hebben valt in te calculeren en wanneer mij dan de tijd, de zin en de mogelijkheid geboden wordt, zal ik deze met beide handen aanpakken en mijn been erop voorbereiden om dan weer wat volgende stappen te gaan zetten! Life of Brian blijft mij in deze inspireren!
Maandag, 25-10-2021.

Waardoor de dinsdag zich kenmerkt?! Hooguit in grote lijnen door een herhaling van de maandag, op dat ene moment na: de kweek laat zien dat een stafylococ zich heeft gevestiigd in het gebied dat straks een nieuwe heup mag gaan verwelkomen. En dat betekent dat het voorbehoud voor wat betreft een operatie voor de vrijdag met grote zekerheid niet doorgaat. Het traject waar ik mij voor heb aangemeld, kent nu eenmaal de nodige onderbrekingen en als het dan toch moet, vooruit dan maar ook nog een zesweekse inzet van antibiotica. Eerst per infuus waardoor mijn ziekenhuisopname verlengd wordt, ik me voorbereid op dat wat mij gedurende de dag te wachten staat voor wat betreft het eten (naar mijn idee dien je daar met een groot genoegen naar uit te kijken), maar ook dat uitzicht wordt mij onthouden wanneer ik kies voor een enkele cracker, wat plakjes rookvlees (iin het kader van mijn nabloedingenen) een enkel glas melk en de broodnodige medicijnen die vanuit de geriatrie van belang worden geacht, de lunch die zich navenant voltrekt en de avondmaaltijd die reeds in de ochtend besteld dient te worden. Neen, het is bepaald geen hotel maar wat meer aandacht voor de noden van de zieke mens , zou naar mijn idee meer op prijs worden gesteld. Ook dit is niet veel meer dan het maken van keuzes, een aanbesteding doen (mogelijk op Europees niveau) en op te letten op de prijs/kwaliteit verhouding en het kiezen van verantwoorde en een steeds meer op biologisch dynamische wijze geschoeid voedsel uit de regio. Met als oogmerk om toch de seizoenen te volgen, waardoor de stamppotten weer te vinden zijn en ook de snert zijn opwachting maakt. En dat alles onder de noemer van een vleugje zout, een enkel gedroogd kruid en dat alles mogeljk onder het toeziend oog van een enkele dietist. Maar ik heb de neigng om mij weer eens te gaan veschuilen achter het doek waaronder ik gebukt ga. Natuurlijk heb ik er in mijn achterhoofd rekening mee gehouden dat een enkele bacterie van invloed kan zijn op de komende operatie, maar wanneer dit dan bewaarheid wordt is het wat meer dan slikken. De teleurstelling is navenant, de hoop de grond ingeboord en waar er mogelijk sprake zou kunnen zijn van een te overziene termijn, heeft het wat weg aan een rechtbank die de tijd neemt om een vonnis uit te gaan spreken. Want dat er achter de schermen wat wordt gewikt en gewogen, ook dat staat buiten kijf. De zaalarts die zich kenmerkt door het brengen van slecht nieuws, waarbij hij het genoegen heeft om het besuit van de chirurg naar voern te brengen en dit voor hem ook niet altijd even prettig is. Vooruit maar weer, van slag maar nog ggen slagzij maknd, keer ik terug in de kust van dit bed. Waneer de lichten om een krant te lezen dan wel een boek ter hand te nenen het verdommen om licht te geven, richt ik mijn blik maar op dat apparaat dat aan het plafond onder een bepaalde hoek naar beneden hangt, Maar ook deze beelden bieden dit keer weing afleiding.
Dinsdag, 26-10-2021.

En dan komt de aankondiging. De operatie die onder voorbehoud zou gaan plaastvinden is geschrapt. Geen verdere illusies die ik mij dien te maken, het proces van de antibioticakuur heeft reeds een aanvang genomen, de eerste week van de twee weken infuus achter de rug, de wond als zodanig is wederom van verband voorzien en die operatie vergt niet aleen veel moed maar ook nog de nodige volharding. Want waar een operatiei onder een bepaalde verdoving ervoor zorgt dat van pijn geen sprake is, komt die als een boemerang naar voren tijdens het wisselen van het verband. Het zijn mijn tanden die zich klemmen, het koude zweet dat uitbreekt, en het op een bepaalde manier in een onnatuurlijke houdiing terecht te zijn gekomen, hetgeen dan weer niet verwonderlijk is wanneer ik me bedenk dat ik al een aantal maanden op mijn rug vertoef… Waar de tijd is gebleven dat ik mij zowel op de linker- dan wel de rechterzij kon begeven?! En ik probeer simpelweg de tijd te overbruggen, gevangen als ik ben in de beperking van dit bed, de stoel voor mijn gemak maar laat voor wat deze is, er van oefeningen nauwelijks sprake is en de uitzondering hooguit te ontdeken valt op het verhoogde toilet, waarbij een exta verhoging voor ongemak zorgt en ik mijn handen gebruik om mij tegen een volgende val te verzekeren, de douchestoel die aan de muur bevestigd is en het blauwe armplastic dat ervoor zorgt dat de plaats waar een tweetal infuusnaalden te vinden zijn, niet overspoeld worden door het sproeiende water. Een verhuizing die plaatsvindt, van de ene hoek naar de andere hoek met uitzicht op de hoofdingang. Waar minder geluid te horen valt van de kasten die worden geopend om het nodige bedmateriaal te kunnen gaan verschonen, de kraan die een eigen idee heeft omtrent koud en warm water, het licht dat doet dknken aan een keukentafereel en waarbij het geel veel weg heeft van de dooier in een ei, laat staan dat de klok die zich ontfermt over hen die hier ter ruste zijn gekomen niet veel meer hoeft te doen dan de rondjes te vervolgen. En dat op een totaal ander vlak ook nog een operatie zal gaan plaatsvinden, te weten het vervangen van deze laptop door een meer recent model.
Dat Martin zich over die materie zal gaan buigen, dat het zijn bedoeling is om weer contact te krijgen met de buitenwereld die mij dwingt om mijn berichten te gaan continueren, dat het veelal een kwetie is van het beroeren van wat lettertjes en het beroeren van een spatiebalk om woorden van elkaar te scheiden, en dat het nu die woensdag is waarop ik even afscheid ga nemen.
Tenslotte heb ik me ook deze dag nog enigszins psychisch kunnen uitleven, door met ‘verlangen’ aan de haal te gaan. Maar ook dat is weer een ander verhaal.
Woensdag, 27-10-2021.

Kneuzenzaal. Zou de titel kunnen zijn van mijn huidige locatie. Waar mensen zoals ik terecht komen, terwijl op andere zalen sprake is van een doorstroming. Waarbij hele kliene beesten een rol kunnen gaan spelen de anti biotica zich in spuiten manifesteert en de hoop op een afzienbaar verblijf in het ziekenhuis veelal met weken wordt verlengd. Tenzij het een en ander aanslaat er sprake is van een behoorlijke portie geduld en mensen per ongeluk op deze zaal terecht komen wanneer een operatie niet doorgaat omdat hartproblemen opdoemen. En op dat moment een kamer vrijkomt hetgeen het hart dan weer geen genoegen doet, omdat de boezem er anders over denkt dan dat de kamer dit kan volgen. Waardoor ook dit bericht wederom de neiging vertoont om de bocht uit te vliegen, ik bewust niet van de douche gebruik heb gemaakt, vanwege het simpele feit dat ik een rustdag heb ingepland (zeker nadat ik bijkans een hele dag in bed heb doorgebracht), er momenteel een rolstoel naast mijn bed is geparkeerd en ik ook het eten van gisteren ( en de dagen daarvoor) niet geheel en al tot mij heb genomen en ik in plaats van wederom aan de snert te gaan, kies voor een in de magnetron opgewarmde maaltijd van Chinese dan wel Indonesische komaf. Van huis uit ontdooit en het feit dat Ria met Martin op jacht is gegaan naar die nieuwe laptop ervoor zorgt dat hem nog een klussie te wachten staat te weten: hoe zet hij het geheel straks over dat andere apparaat?! Een vraag waar ik voorlopig nog geen antwoord op heb en het zachte gesnurk van mijn lotgenoten mij bijkans verplicht om aan dit concert deel te gaan nemen… Gelijk die bekende tegeltjes wijsheid ook vandaag weer niet uit de lucht te plukken valt, het begrip geregeld in onbegrip verandert en ik als zijnde slachtoffer van mijn eigen zijn, geenszins in staat ben om een ordentelijk verhaal naar voren te brengen, de geest veelal ongeduldig wacht op het vlees dat dit keer stijf staat en pijn doet. En dan heb ik het simpelweg over mijn linkerbeen, dat straks weer aan een operatie gaat beginnen te weten uit bed en in de (rol)stoel.
Donderdag, 28-10-2021.

Vooruit maar weer, hop met die geit en wanneer een bok de kans ziet om een bok te schieten, kijk dan niet vreemd op wanneer ik in de buurt ben. Want ook in het schieten van mogelijke bokken ben ik in zekere zin een expert. Simpelweg omdat ik me weet over te geven aan mijn huidige situatie, ik me letterlijk veelal neerleg bij dat gegeven en wanneer ik straks gebruik ga maken van mijn volgende laptop, ik wel weer de nodige aanwijzingen van anderen dien op te volgen door simpelweg de verkeerde knop beroerd te hebben. Waardoor complete teksten verdwijnen, ik een parallelle weg ben gaan bewandelen in de week dat door niet op mijn blog actief te zijn, ik niet veel meer heb kunnen doen dan wat te schrijven, dit te dateren en het geheim dat ik deel met een microbioloog omtrent de nodige coccen heb kunnen voorzien. Dat het hier binnen de kortste keren is doorgedrongen dat het voedselpakket dat hier in de aanbieding is bepaald niet mijn voorkeur geniet en dat de nasi van gistenen, wordt opgevolgd door de kippensoep en het broodje kroket van vandaag. Beter kan ik het niet bedenken en als ik stel dat ik aan de beterende hand ben, durf ik daar toch de nodige twijfels op los te laten. Want van enige progressie kan geen sprake zjn, van een verstijving van spieren veel meer en wanneer mijn linkerbeen de neiging vertoont om in een bepaalde hoek uren op een kussen wenst door te brengen, de arts zich daar bepaald niet druk om maakt, en ik als alle alsen en stellen van positieve aard zouden zijn geweest geconfronteerd wordt door een dame die vanochtend van een nieuwe heup is voorzien, dan laat ik toch maar stil dat traantje, wanneer ik mij bedenk dat…

Onzin natuurlijk want niet alleen kan ik door mijn beperking geen baken verzetten, noch kan ik het stuur in eigen handen nemen, dien ik niet veel meer te doen dan mijn tijd uit te zingen terwijl mijn stem het laat afweten, tot het moment dat k mijn naam hoor, gelegen achter die dichte gordijnen en Marjolijn vanwege een bezoek omtrent haar gezondheid in het ziekenhuis verschijnt om mij een viertal pies te geven. Bladerdeeg gevuld met het een verantwoord groen en het ander rood gekleurde vlees. Om over het element kaas dan maar te zwijgen. Neen, wanneer ik terugblik op zo’n afgelopen week, ik toch weer het nodige achter de rug heb en het vooruitzicht van nog weken beperkt te blijven door die kuur in afwachting van de volgende ingreep, verlang ik bepaald weer terug naar die ‘óuwe meuk’, waar mijn bewegingsvrijheid aanmerkelijk groter si dan het bed, het toilet en de douche stoel waar ik de afgelopen week kennis me heb mogen maken. Want waar de stilte hier van een veronderstelde rustgevende aard uitgaat, kan het daar door de week nog steeds ‘spoken…’
Vrijdag, 29-10-2021.