OOgst!

Decennia geleden was er een serie op de beeldbuis die mij mateloos kon boeien, onder de titel ‘OOgst van de angst’ (Harvest Home). Een glansrol was weggelegd voor Bette Davis (ja, van die ogen) en werd de angst die zich onderhuids voordeed, uiteindelijk door een climax op het eind alsnog weggenomen. Het liep dan ook genadeloos met de man in kwestie af, zijn tong met een schaar uit zijn mond geknipt en blind gemaakt aan beide ogen…
De regisseur was Leo Penn en het verhaal speelde zich af aan het einde van de jaren zeventig (1978) van de vorige eeuw. Wanneer het op de Nederlandse beeldbuis verscheen zal wel een aantal jaren later geweest zijn.

En dan, wederom vele jaren later verscheen Twin Peaks onder regie van David Lynch. En ook nu was er weer die angst die onderhuids bij mij naar binnen kroop. Juist in deze serie deden zich verschijnselen voor die niet direct waren te benoemen. Het fenomeen dat er meer is tussen Hemel en Aarde dan wij kunnen bevroeden, werd geniaal vastgelegd. Waardoor het puntje van de stoel ervoor zorgde dat de onverwachte wendingen die zich voordeden er bijkans voor zorgde dat ik van mijn stoel aflazerde. Ingespannen kijken naar beelden die als ontspanning bedoeld zijn. Meegaan in de beelden die de regisseur voor ogen heeft gehad en je laten meeslepen door iets dat eenvoudigweg wordt voorgeschoteld.

Maar in 1938 was er nog geen sprake van televisie en moesten de mensen het doen met de radio. H.G. Wells was de schrijver van het boek War of the World en Orson Welles (What’s in a name?!) bracht het met de nodige dramatiek naar voren. Een invasie van Marsmannetjes en dan te bedenken dat er momenteel een aardse uitvinding op Mars rond toert… het kan haast niet anders dan dat dit wederom die bekende samenloop is. Want waar ik gisteren aan ben begonnen, namelijk het strooien van zaadjes, is het vandaag niet veel meer dan een vervolg op gisteren.

Alleen mijn OOgst OOgt een stuk kleiner dan de OOgst en het offer dat in Harvest Home genadeloos een einde vond.