Schuld & boete
Het zijn vaak flarden die door mijn kop heen malen. Waardoor ik het verband niet altijd even duidelijk voor ogen heb en mij overgeef aan wat mijn brein naar voren brengt. En wat mijn vingers dan weer om weten te zetten in de woorden die over het algemeen weinig toereikend zijn. Of dit nu een gedicht betreft, een stuk proza waar geen touw aan vast te knopen valt, de belemmeringen die ik onderweg tegenkom dan wel de tegenspraak waar ik mezelf ook geregeld op betrap, de discussies die ik van een afstand beluister en de nieuwsgaring die ik, nadat ik dit tot mij genomen heb, met dezelfde gang weer vergeet. Dilemma’s waar ik me niet bewust mee bezig houd, terwijl de mogelijke obstakels die zich zouden kunnen voordoen, direct om zeep weet te helpen.
En toch geniet ik daar op mijn manier wel degelijk van. Geen schuld treft mij en aldus neem ik ook het besluit om daaromtrent geen boete te doen. Schuld en boete, de titel van een boek dat door de Russische schrijver Fjodor Dostojevski, zo nadrukkelijk is beschreven. De zwaarmoedigheid van een Rus, gelaafd door de Vodka en het onbeduidende van de mens in al zijn eenvoudige rijkdom naar voren gebracht, zijn niet direct de verhalen die mij aanspreken.
Neen, ik ben meer van die oppervlakkige Amerikaanse literatuur die zich kenmerkt door schrijvers die met een bepaald gegeven een verhaal in elkaar weten te draaien dat enerzijds mogelijk op feiten is gebaseerd anderzijds de mogelijkheid biedt om daar een bepaalde mate van fictie doorheen te larderen. Fraction, gelijk Thomas Ross de vaderlandse geschiedenis en dan met name die van het Koningshuis naar zijn eigen hand en interpretatie boeiend weet te maken. En of dit nu Mata Hari betreft, Blonde Dolly of een Mabel, de ogen die zich richten op het fenomeen Bernhard. de rol van een Koningin in oorlogstijd dan wel de politionele acties onder de noemer van datzelfde Koninkrijk, overal waar sprake is van een vorm van mens zijn zal er per definitie ook sprake zijn van intriges.
Een complottheorie ontvouwt zich en voor je het goed en wel beseft is er sprake van van fictie en feiten. Een potpourie waarbij de uitkomst zodanig gekleurd kan zijn dat van de oorspronkelijke kleuren geen sprake meer is, het een donkere substantie is geworden waarbij de verschillende onderdelen zich doorgaans op een heel eigen wijze zijn gaan ontwikkelen. En ik laat me net zo vrolijk leiden door mee te gaan in de beweringen van de schrijver.
Waar dit verhaal op is gebaseerd? Ik kocht weer eens een boek hetgeen mij niet in dank werd afgenomen. Ik dien me te beheersen maar kan wel verklaren dat de schrijver Heere Heeresma mij niet alleen met zijn verhalen heeft weten te overmeesteren, maar ook door zijn naam een plekje in mijn brein heeft verworven, gelijk ook andere schrijvers mij steeds hebben weten te verleiden om van hun omgezette flarden complete verhalen te gaan breien. En hoewel breien in dit verband mogelijk als een onbeduidende metafoor naar voren komt, haak ik vaak aan bij dat wat zij zo meesterlijk op papier hebben weten te zetten, raak ik hun spoor bijster en kan ik niet veel meer doen dan het pad te volgen dat zij mij voorhouden, hun pad waar ik dan stevig op ga wandelen!
Elke keer komt deze foto ergens voorbij en denk ik “Wat een mooie foto”.