(n)Iets te mekkeren

Ook op zoek naar alternatieven? Ik ken er nog wel enkele: een volkstuin, het bij elkaar zoeken van zwerfafval, stomweg naar vogels kijken, een meerkoetenfamilie bewonderen, een vis even onder de oppervlakte door het water zien zwemmen, wachten tot het gemaaide riet weer vruchtbaar groen aan het worden is, je stappen tellen in je hoofd, je overgeven aan de vele gadgets die tegenwoordig tot ieders beschikking staan, afwachten tot het rode licht verdoofd, het groene licht begint te flikkeren, en jawel je leest het goed het rode licht verdoofd.

Want dat veel lichten tegenwoordig op rood staan is een gegeven en wachten tot het rood oranje wordt voor je wederom het pad mag oversteken, je dat duurt nog wel even. Nog een week of wat en mogelijk gaan dan een beperkt aantal stoelen op het terras weer open, mag je in een kringetje van huisgenoten met elkaar verpozen, gaan de deuren van het culturele deel van het leven beperkt open, wordt de museumjaarkaart weer actief en kan de gegoede Nederlander de balans opmaken van het verlies dat hij of zij de afgelopen maanden heeft geleden.

Neen, dan liever de volkstuin die straks te maken krijgt met droogte, met slakken die de planten hebben gevonden, het onkruid dat welig tiert en de schoffel en de hark die naast de schep pogingen doen om het geheel weer van verantwoorde rijen plantjes te voorzien. Daar gaat vandaag dit epistel over, volkstuintjes die in de buurt van Assendelft achter de bonte belevenis in sommige gevallen een een armzalig bestaan leiden. Huisjes die staan te verkommeren, een tuin die het aanzien niet waard is en een enkeling die de moed heeft om ondanks het feit dat de buren het af laten weten, er toch nog iets van proberen te maken. Te vroeg nog voor de rabarber, radijsjes die slechts een kleur kennen (rood), de witte die het af laten weten en waar ooit het lied: ‘ík heb rooie en witte radijs, als je seniel bent dan raak je van de wijs…’, maar dat laatste klopt niet maar rijmt dit keer wel. En dan te weten dat er mensen zijn die met een onbepaalde regelmaat kennis nemen van mijn zin van zijn en de onzin laten voor wat deze is…