Jaar: 2018

Magistraal! Hilarisch met een subtiel ondertoontje. Alles uit de (poppen)kast. Een entree waarbij je even in verwarring wordt gebracht, door het afkraken van hen die auditie doen en over de top kledij die de man/vrouw genderneutraal naar een vorm van exhibitionisme doen reiken. Een rapper die wordt afgebrand, een orkest dat er alles aan gelegen is om hun kennen en kunnen tentoon te stellen, een dame met een strot die je rug laat huiveren en het spelplezier dat de vele werkers op het podium weten te beroeren en te ontroeren. De geesten die verschijnen, verleden, heden en toekomst die Scrooge aan alle kanten bedriegen en bedreigen en een tekstschrijver die niet schroomt om het verhaal van Dickens naar zijn eigen hand te zetten. En dat eenvoudig weg door een entree te maken met die eerder genoemde poppenkast, waarbij Jan Klaasen door zijn vrouw Katrijn in de luren wordt genomen en de beide broeders van het Volk tussen het uitverkochte volk in de Stadsschouwburg in Haarlem de bezoekers trakteren op een matinee, die zij ’s avonds nog eens op de planken zullen zetten. Bert met een sjaaltje om zijn nek dat totaal niet bij hem past, Wigbolt die voor deze gelegenheid gewapend is met een Bontmuts en een totaal verkeerde trui, het zeikerige stemmetje dat hij opzet wanneer Bert een gast afzeikt, waardoor zij beiden toch weer op een vergelijkbaar niveau terecht komen. Overrompelend, met een zaal vol mensen die van een familievoorstelling met een vette knipoog komen genieten. Waarbij kinderen het geheel op weten te vrolijken door, wanneer een vraag de zaal in wordt geslingerd, met een duidelijk Ja een antwoord naar voren brengen. Om maar te zwijgen over het ballet, de kostuums, de lichtshow en de decors waarin dit alles als het ware de ‘A Christmas Carol’ op een totaal ander plan weet te zetten. Waarbij het verleden uit de tijd van Dickens naar het heden wordt gebracht, met uitbuiting van kinderen elders, vluchtelingen die huis en haard verloren zijn en een ezel met Josef en Maria geen onderdak wordt geboden onder het dak van een woning van Scrooge. Die op het laatst toch nog last krijgt van zijn geweten, de liedjes die worden gezongen, de decors in de stijl van toen, en het verwarmende en tegelijkertijd onbehaaglijk gevoel dat de voorstelling bij mij oproept. Een middagje uit met toch nog het gevoel dat de wereld rondom bepaald niet die vreedzaamheid uitstraalt die aan de kerst wordt gekoppeld. Ontheemden, ontzielden als het ware die moeten vechten om een naakt bestaan, waarbij de dag van vandaag morgen lijkt uit te sluiten. Eigenlijk is het een groot voorrecht dat wij, in Nederland, van zo’n voorstelling kunnen genieten, de andere kant blijft toch een knagend gevoel van onbehagen. En dat van een In Excelsis Deo… Dat de bittergarnituur en de drank ervoor heeft gezorgd dat er vandaag toch sprake is van de laatste dag van dit jaar…
P.s. Met dank aan Javier Pinion, Rieks Swarte, Bert Bunschoten, Wigbolt Kruijver, Joy Wielkens, Dennis Rudge, Adam Kissequel, Alexander Olivier en al die niet genoemde namen van de spelers die het genoegen hebben gehad om deze voorstelling tot een grandioos succes te maken! En niet te vergeten Don Duyns die zich over het script heeft gebogen, Hans Tissen voor zijn muzikale leiding en Carly Everaert die zich boog over het kostuumontwerp! En allen die ik vergeten ben te noemen, theatertechnici, decorbouwers, licht en geluid en de gastvrijheid van de Stadsschouwburg!