Another day, another road (No movie!)

Het is een kwestie van gewoon… een handreiking misschien”! Neen, dat is het niet, maar wat het dan wel is kan niet veel meer zijn dan een vraagteken. Een vaag teken wellicht. Maar of dat ook dit keer van toepassing is… Onduidelijkheid ten top en dan te bedenken dat de koffie dit keer vergezeld ging van een speculaasje, dat in de regel overdaad schaadt, maar wanneer ik een bijkans leeg atelier tref, veel werken met de rug naar mij toe staan en dat de kunstenaar in kwestie probeert het geheel over een heel andere boeg te gaan gooien, zich met de opdrachten onledig houdt en denkt in een richting die neigt naar sociaal realisme, kan de weg die zij voor zichzelf voor ogen heeft, de ander op termijn kan gaan bekoren. En de vraag naar kunst van haar hand waarschijnlijk weer nieuwe liefhebbers zal gaan verleiden om met de door haar ingeslagen weg, die nieuwe richting in te slaan. Kunst dient niet alleen om te bekoren, kunst dient ook om een statement van de huidige tijd in verf te vangen. Waarbij doeken een tweede leven kunnen krijgen en op termijn, over zeer geruime tijd, mogelijk restaurateurs zich verbazen omtrent het werk dat nu in de tijd niet alleen versluierd, maar ook nog eens verborgen dreigt te gaan worden. Wanneer anderen hun verbazing zullen gaan uitspreken en er waarschijnlijk op een drie- dan wel vierdimensionaal scherm dat wat verloren was gewaand, alsnog een tweede leven tegemoet gaat. Het zijn nu eenmaal andere tijden en een zekere verarming op vele fronten doet zich voor. Er wordt niet meer gesproken, er wordt gecommuniceerd op een niveau dat alle ruimte biedt voor de meest vrije interpretaties van het woord. Het beeld. Het opsluiten in de eigen wereld en geen oog meer hebben voor de realiteit van alledag. Dat de blaren in herfstkleuren de takken verlaten, dat een eenvoudige zwam zich ondergronds heeft weten te vermenigvuldigen, dat het moment waarop rust en stilte gemeengoed was tegenwoordig tot gemeen goed is verworden. Constant met de ander in verbinding te moeten staan en dat iedere stap die je zet via een stappenteller aan het einde van de dag aangeeft hoeveel stappen je hebt gemaakt, hoeveel de calorische waarde is van dat wat je hebt genuttigd en je eigen verbrandingscijfers bepalend zijn voor hoe je je voelt, laat staan dat je mogelijk door een tekort dan wel teveel in een mineur stemming terecht komt. En voor je het goed en wel beseft is daar de redding: Prozac om nog maar eens een oud medicijn te gaan benoemen. Met een Prozac in de hand, kun je de rest van de wereld wel vergeten. Om over het ganse land maar te zwijgen… Ik zit voor dit apparaat en had het grote genoegen om de vrouw waarvan haar werken mij het meest bekoren, in dat atelier te treffen. Ik kwam daar met wat dingen van mijn hand en mocht met werken van haar hand het pand verlaten. En dat brengt vreugde in mijn gemoedstoestand. Dat maakt zo’n mistige dag tot een heldere, schijnende dag. Daar helpt geen moedertje lief mij vanaf! En wanneer ik weer eens wat te klagen heb, zieltogend in zelfmedelijden, zijn het de werken van Pauline die wederom op het verlichtende pad zullen gaan brengen. Het is simpelweg de weg die zij zich voorneemt: ‘another day, another road.’ Dat ik haar daarvoor dank zeg… vanzelfsprekend!


iGer.nl


iGer.nl


iGer.nl


iGer.nl