BLOEMETJES & buiten!

Natuurlijk zijn er die momenten waarop ik denk: ‘wat doe ik hier?!’ Herstellen van het een in afwachting van een volgende ingreep en tussen door de tijd te vullen met weinig wetenswaardigheden. En de wetenswaardigheden die zich voordoen kennen soms een spontaan karakter. Het lullige is alleen dat niets dan wel weinig doen ook de nodige energie ‘opvreet.’ Het heeft iets weg van een batterij die aan een oplader ligt in afwachting van een totale vulling, terwijl tegelijkertijd de stroom op de een of andere manier weglekt. En daar kan ik eigenlijk niet veel aan doen, het zorgt er alleen maar voor dat zelfs aan- en onaangekondigd bezoek iets van mij vergt dat geheel niet bij de persoon die ik ben past.

En waar ik me aan de ene kant bij moet neerleggen, de andere kant ervoor zorgt dat mijn leven hier nog draaglijk blijft. Maar ook bespeur ik iets dat neigt naar een bepaalde mate van ‘opstandigheid’. Neen, het heeft niet te maken met berusting, de andere kant geeft aan dat ik mijn dagen hier wel om wil laten vliegen. Wat mij weerhoudt is het feit dat ik op dit moment in zeker zin het gevoel heb gevangen te zitten, dat dat prikkels in de vorm van uitdagingen op een laag pitje zijn komen staan en dat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid… uitkijk naar 8 december maar er niet van opkijk wanneer de dag van een operatie mogelijk nog even wordt uitgesteld.

Dat voor bereidingen op papier dan wel telefonische consulten ook een beperkte mate van zekerheid met zich meebrengen. Dat neemt niet weg dat een spontaan bezoek van Gerda vanochtend en ook Ria die langskwam ervoor zorgde dat er niet alleen over kommer en kwel gesproken hoefde te worden. Dat het bezoek van Jan en Bruno al eerder van de week ook voor de nodige afleiding zorg hebben gedragen en in afwachting van het volgend bezoek van Kees, in de loop van de avond Marjolijn en morgen Pauline mij toch weer zoveel energie opleveren dat ik mijn dag redelijk goed weet door te komen. Want ik kan natuurlijk wel wat in mineur komen te verkeren, ga met een gestrekt been mijn knie activeren, drink een glas, doe een plas en kijk uit naar het moment waarop ik dit al vergeten ben.

Dat is wat anders dan de berichten in de krant die het hebben over een code zwart, het donkerrode dat Nederland kleurt en de bloemetjes die overdag nog steeds worden buiten gezet…