dis Functioneel

Het is eigenlijk heel eenvoudig: om je zinnen te verzetten kun je je gedachten in een bepaalde richting sturen. Of omgekeerd. Het heeft veel weg van een ander pad in je hersenpan inslaan dan het pad waar je door omstandigheden op terecht bent gekomen. Maar meestal blijft er dan een schaduw met je meelopen, een wolkje dat zich als het ware niet laat verdrijven dan wel opgaat in het hemelruim. Alsof het je constant attendeert op dat wat je in gedachten steeds maar bezighoudt, terwijl je een ui uit de rokken helpt, de prei in kleine onderdelen aan het water toevoegt en de aarde die zich los maakt van het blad dat juist zo typisch is voor die prei: grond dat zich meester heeft gemaakt van de trechtervorm die een prei tot zijn beschikking heeft. Nog weer anders wordt het wanneer je fysiek aan het werk gaat, je gedachten bij dit werk dient te houden en op het scherp van de snede aan het balanceren bent. Een ongeluk zit zo in een vinger en wanneer het bloed vloeit, een pleister al snel doordrenkt zul je mogelijk over dienen te gaan op hulp van een ander. Een arts die in staat is de wond te hechten, de verdoving die wordt toegediend en op termijn het geruststellende van het kloppen van het hart op die desbetreffende plaats. Waarbij de pijn ondergeschikt is aan de wond die op termijn als een litteken overblijft. Want littekens kenmerken de mens, littekens die echter verborgen gaan in de hersenpan zijn lang niet altijd zichtbaar voor de ander, hooguit wanneer je in de een of andere bui je inwendige drempels weet te slechten. Het valt als het ware te vergelijken met een heidebrand: op het moment dat je denkt het vuur onder controle te hebben, vlamt iets verderop weer de val op. Afplaggen geeft een mogelijkheid om het alsnog onder controle te krijgen, maar ook inwendig vuur vertoont de neiging om over te gaan in een waakvlam alvorens als een vulkaan van zich te laten horen. Ik kan me voorstellen dat voor de niet op de hoogte zijnde lezer dit bericht een bepaalde mate van abstractie vertegenwoordigt, kan me ook voorstellen dat wanneer je in een gezinssituatie met verschillende personen en persoonlijkheden te maken krijgt, er mogelijk een herkenning van deze woorden kan ontstaan. Want welk gezin mag uitgaan van een harmonie als er sommigen zijn die wel kunnen zingen, maar de ware noot niet van de afwijkende noot weten te onderscheiden. Dan kan er sprake zijn van een bepaalde vorm van disfunctioneren, zullen alle zielen dienen te worden bijgezet om de schuit niet alleen op koers te halen maar er ook nog een bepaalde snelheid te verwachten valt. Maar… wanneer een bemanningslid besluit om een sleepanker buiten boord te gooien, zal de boot niet meer zo functioneren als de bedoeling was. Om dan direct een sleepboot in te zetten…