een wil(g) in afwachting

Het kan niet op!! Vraag mij niet waarop, want dan dien ik het antwoord schuldig te blijven. In bed met oefeningen, uit bed met andere oefeningen, de stokken die als krukken door het leven gaan en die mij stutten op het ingesleten pad dat zich langzamerhand in de kamer ontwikkelt. De paden kan ik voorlopig vergeten en over lanen en des heren Wegen kan ik momenteel beter zwijgen, hooguit in mijn gedachten proberen de eikenprocessierups te volgen terwijl deze in zakken wordt verzameld om uiteindelijk een verbrandingsdood te sterven gelijk ook de haartjes een gevoel van brand naar voren schijnen te brengen, als verdomd kleine brandhaardjes die in het niet verdwijnen wanneer beelden uit Zuid Europa op het beeldscherm verschijnen en blus voer, vaar en vliegtuigen er alles aan doen om dat vuur te couperen.

Neen, dan neem ik liever een leeg glas ter hand, opdat ik mijn kunsten met Canon, lens en een gevulde batterij aan de goegemeente kan laten zien. Ook al kent mij huidige beperking een andere vorm van leven er komt een dag dat ik weer van alles kan en wat nog belangrijker is: mogelijk ook weer van alles mag, alhoewel daar nog enige tijd mee gemoeid is.

Ik ben er klaar voor mijn been nog niet en de tot mijn beschikking staande rol-la-tor en de beide krukken zijn in gespannen afwachting van het moment waarop zij met de houder van mijn urinaal mogelijk aan de beperkte wilg komen te hangen…