Flarden

Fragmentarisch kan functioneel zijn. Maar veelal ontpopt het zich als disfunctioneel. Uit elkaar gerukte verbanden die de toeschouwer op een dwaalspoor zetten. En waar ooit de goed verstaander aan een enkel woord genoeg had, is het nu een raadsel wat de brenger te vertellen heeft. Hooguit kan er sprake zijn van een herhaling van zetten. Wanneer het kunst betreft is het de conservator die ervoor kan zorgen dat een bepaalde lijn zichtbaar wordt, de kunst van de luisteraar om mee te gaan wat die conservator schetst om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het een vorm van abracadabra is geworden waar geen pap dan wel pudding van te maken valt. Hooguit dat verwarring garant staat voor een vacuum waardoor een iets in het niets oplost. Als ik het zo zou kunnen omschrijven. En dat geeft ogenschijnlijk een beeld dat vandaag in verschillende facetten de revue gaat passeren. Beelden die als geheel recht doen aan de fragmenten die ik bewust heb uitgekozen. Een pop in een verschijningsvorm die het nodige laat raden, die veronderstelt dat de kijker daar zelf een beeld van maakt, waarbij de invulling totaal aan de fantasie van de ander wordt overgelaten. Fragmenten uit een verband gerukt, stukken die mogelijk om een toelichting vragen maar waarbij ik bewust voor die beelden heb gekozen. Om mijn verwarring van een beeld te kunnen voorzien in de situatie die zich momenteel voordoet. Een beleving waarbij ons gezin op dit moment in stukken schijnt te zijn gescheurd, waarbij veronderstelde heling aan flarden een weg naar elders zoekt en het de vraag is op welke termijn er weer sprake kan zijn van een nieuwe poging aan elkaar duidelijk te maken waar eenieder zich bevindt. Kapotmaken gaat nu eenmaal makkelijker dan het lijmen van de brokstukken, de breuklijnen zullen als rimpels immers blijvend bestaan.