Ingelast bericht
Het zat er allemaal in! Volksvermaak gelijk in het verleden boeren, burgers en buitenlui zich op pad begaven naar de kermis. Waarbij de sterke man, de ezel die kon tellen, de jongleur zijn ballen liet zien en waarbij de spreekstalmeester vaak ook de directeur van het gezelschap was. En waar het publiek in grote getale op af kwam, bereid was om kaartjes te kopen en het langslopende publiek zich afvroeg wat in hemelsnaam zich in die tent afspeelde. Waar de vrouw met de baard deel uitmaakte van het gezelschap en men niet schroomde om het volk met de meest bijzondere zaken te confronteren. Veelal op sterk water, vaak ook met datgene wat zich recent had voorgedaan, een kalf met twee hoofden, een schaap met vijf poten en alles wat de natuur op de meest vreemde manier had geschapen. Neen, dat mag je niet verwachten in het Theater, wanneer echter een troep ‘jonge honden’ er met dit gegeven vandoor gaat, ontkom je er niet aan je te verbazen, te lachen en onderwijl de onderliggende ernst tot je te nemen. Want ernst maakt onderdeel uit van de huidige toestand in de wereld die op een imposante manier over het voetlicht werd gebracht. Waarin variete de variant van het oubollige vaudeville spel aan alle kanten de revue laat passeren. Na afloop sprak ik met Rosa en Patrick die tien jaar geleden de euvele moed hebben gehad om deze vorm van kunst als het ware nieuw leven in te blazen. Hetgeen op een overweldigende voorstelling is uitgedraaid. Het voordeel van onbevangen naar een voorstelling te gaan, hooguit de indicatie van veaudeville. Rosa Asbreuk (what’s in the name), Patrick Duijtshoff en anderen (een tiental dat doet denken aan Afke) staan garant voor een spel dat zich niet alleen kenmerkt door woordspelingen, de sketches die zij in sneltreinvaart aan het publiek weten voor te schotelen, zorgen ervoor dat de pauze hen de gelegenheid geeft om even op adem te komen, terwijl het klantenbestand dat door hen als gasten wordt ontvangen wordt getrakteerd op onvervalste Wodka dan wel spa. En waar kun je beter dan in Alkmaar niet alleen op deze drank trakteren maar dit ook nog eens vergezeld laten gaan met een blokje kaas met een augurkje… Hetgeen iets aangeeft in welke mate dit gezelschap zich heeft verdiept in het feit dat Alkmaar als Kaasstad zich als zodanig heeft weten te profileren. Een zeker chauvinisme valt mij dit keer niet kwalijk te nemen. Maar terug naar de voorstelling. Het swingt, heeft swung, de muziek als zodanig is een uitstekende manier om het publiek op voorhand in te nemen, de verrassingen zijn niet van de lucht en het feit dat rollen in- en uitwisselbaar zijn doet denken aan een bijkans gender- neutraal element. Mannen als vrouwen zorgen nu eenmaal voor de nodige hilariteit en waar iemand op de eerste rij slachtoffer wordt van het onbeschaamd kijken naar een vrouwelijke speelster, krijgt de discussie omtrent ‘metoo’ toch weer een bijzonder elading mee. Het gaat met vaart, decorwisselingen spelen zich af achter het rode gordijn en het plezier van spelen straalt af op het publiek dat zich kostelijk (laat ver)maken. Dat dit slechts een halve ster oplevert, gelijk kijkcijfers tegenwoordig bepalend zijn voor het wel of niet continueren van praatprogramma’s staat deze eerder genoemde jonge honden bepaald niet in de weg. Kostelijk vermaak, gelijk in het verleden dat kermisvolk zich ook mocht vergapen aan de kunsten die toen vertoond werden. En waar in de regel nog lang tijdens feestjes over werd gepraat, toen onder het genot van een borrel vandaar ook de ‘borrelpraat.’ Maar eigenlijk was ook dit keer, gelijk in het verleden, de GROTE FINALE, die letterlijk van overweldigende betekenis was. Met dat beeld voor ogen werd concreet de toestand in de wereld naar voren gebracht! De Theatertroep: meer dan een aanrader!
Laatste 15 Reacties