LEVENS licht

Ach, d’r is altijd wel wat. We leven in een tijdperk der grote variabelen. Waar je het ene moment met drastische beperkingen om de oren wordt gesmeten, is een volgend moment sprake van wederom een variant op dat wat ons in eerste instantie in een greep wist te houden. En met het vluchten uit landen waar dan weer een volgende mutatie van zich laat horen, zijn het wederom de 17 miljoen virologen die Nederland kent, in rep en roer. Gelukkig is er wederom een Theoloog des Vaderlands benoemt en in het voetspoor ven hem is ook een haar benoemt. En waar Kerken zich uitroepen als zijnde een essentiele ‘winkel’, zijn het juist Kerken die ervoor zorgen dat met een beroep op hun Godheid, regels van overheidswege gesteld naast zich neerleggen. Het gaat steeds minder om goed en kwaad, meer is het oog gericht op de zuiverheid van de ‘leer.’ Want waar de leer bepalend is, kan de Heer niet ver weg zijn.

Wat een wereld, wat een land waar dit alles zich kan blijven voordoen… Ik wacht bepaald niet op het Betoog van een volgende Theoloog, waar mensen geheel naar eigen willekeur de zaken zodanig kunnen gaan benoemen, blijft het simpel mensenwerk om ook de ander van hun inzicht te overtuigen. Inzichten die kunnen veranderen, als nieuwe orde van de dag, waar anderen bepaald niet op zitten te wachten en ik geduldig wacht op dat wat mij te wachten staat. Maar geregeld met geknepen billen mijn geduld probeer te bestendigen. Berichten die mij hier bereiken, liegen er niet om.

De moeder van een vriendin is overleden en haar wordt verder lijden gelukkig bespaard. Dat daardoor het leven van de nabestaanden op zijn of haar kop komt te staan, is ook weer van een andere orde. In het voetspoor van Thomas Quartier, de allereerste monnik die als Theoloog des Vaderland is benoemd, treedt ook Thabitha van Krimpen in zijn voetspoor als zijnde Jongste Theoloog des Vaderlands. Naast alle eer die deze benoemingen kent, zijn het vooral de profeten die hem aam het denken hebben gezet en probeert hij een vertaalslag naar de huidige tijd te maken, waardoor een vorm van oecumene zou kunnen gaan ontstaan. Wat naar mijn idee bepaald niet ongewenst is…

En dan dat andere nieuws: na twee jaar als Stadsdichter van Alkmaar zijn inzichten met het Volk van Alkmaar te hebben gedeeld, treedt Joris Brussel terug van deze verheven positie. Gelijk Margreet Schouwenaar en wijlen Joost Zwagerman hun sporen in de stad hebben nagelaten. Een eervolle benoeming met een beperkte opdracht in die zin dat minimaal vijf gedichten aan de goegemeente worden achtergelaten. En worden kandidaten opgeroepen om deze eervolle taak op hun schouder te gaan nemen, maar voel ik mij absoluut niet geroepen om. Nou ja, momenteel ben ik me bewust van mijn beperkingen en heb ik wel wat anders aan mijn ‘kop’ hoewel die andere kop al een tijdje is verdwenen. Een bericht dat ik vandaag schrijf, opdat morgen weer een ander verhaal dan wel bericht het levenslicht kan gaan aanschouwen…