Luchtkastelen.

Mijn uiterlijk komt momenteel aardig overeen met mijn innerlijk en valt onder een vergelijkbare noemer: verwaarloosd. Mijn degelijke luchtkastelen staan voor een deel op instorten en het is de vraag of er iemand in dit land in staat is om de scherven niet alleen aan elkaar te lijmen, maar ook nog eens in staat is om aan wederopbouw te beginnen. Hooguit kan ik denken aan mensen die verstand hebben van zijn, die mogelijkheden zien waar ik op dit moment alleen nog maar beren denk tegen te komen. Wijs zijn en volwassen reageren is niet voor eenieder weggelegd, nog anders wordt het wanneer je wordt gedeclasseerd. Wanneer je op een zijspoor wordt gezet door je zwangere dochter, het uitgesloten is om enig contact met haar te hebben en alles indirect dient te gaan volgen, raakt een bepaald gevoel toch wel wat on de knoop. Noem het geen liefdeloosheid, maar het neigt er wel sterk naar. Een half jaar geen contact omdat zij zich wil gaan richten op het aanstaande gezin. En voel ik mij niet alleen als vader, maar ook nog eens als aanstaande grootvader compleet buiten spel gezet. Neen, het is geen afwijzing, neen het is niet omdat maar waarom het wel is blijft mij onduidelijk. En de vraag of ik hier respect voor kan opbrengen gaat vergezeld met de woorden liefs, wat dan ook een naargeestig gevoel teweeg brengt. Ik had mij de zaken in mijn leven, in ons leven anders voorgesteld. Iets waarin het woord harmonie een rol zou gaan spelen. En de harmonie heb i vorig jaar om deze tijd mogen beleven, tot de breuk zich voordeed. Dat zorgt ervoor dat ik mijn fotowerk 2018 nog niet heb bekeken, nog niet heb opengemaakt en eigenlijk die confrontatie op de lange baan aan het schuiven ben. De titel van de werken is niet zo moeilijk te voorspellen: abrupt verbroken. En dat dit geheel door middel van wat sms berichten bij mij is binnengekomen… zegt wat mij betreft meer dan genoeg! Dag kastelen, dag bloemen en de vogels… laten niet na om hun geluid door de ether te gooien!