Ontstentenis

ONTSTELTENIS

Zelfs wanneer slechte tijden als goed worden ervaren, bestaat de kans dat het kwade het goede overwint. Althans, dat is de tekst van een lied dat ooit de hitlijsten heeft gehaald. Wanneer dit lied voor een deel de dag van vandaag bepaalt, loop ik de kans dat dit voortdurend rond blijft zingen. Terwijl ik meestal van het goede uitga, vertrouwen op voorhand de kans geef om wantrouwen in de weg te staan dan wel blijf proberen om de zonzijde aan mijn kant te houden. Om over de regen maar te zwijgen. Het levenslied zit nu eenmaal vol dramatiek, symboliek en optimisme. Van die glazen die er alles aan doen om gevuld te blijven en de morgenstond die de kiezen heeft doen vullen met goud. Dat meestal elders blinkt. Geen pleidooi dit keer dat ergens op slaat, hooguit dat de avond in het teken staat van de DichtersKringAlkmaar, dat een steeds minder benijdenswaardige positie in gaat nemen. Niet alleen door de voortschrijdende leeftijd van die groep, maar ook door wat ontstentenis van betrokken leden. Te weten dat de bijeenkomsten in de Cantina Architectura ten einde lopen, dat de gastvrouw zo langzamerhand ook de voorkeur geeft aan andere zaken en dat een bepaalde weemoed meestal gepaard gaat met een enkele traan, het heden over een geringe tijd tot het verleden gaat behoren, het woorden zijn die de dichters voor hun gemak en vermaak met anderen delen en het jeugdige elan node wordt gemist, dat alles zorgt ervoor dat de nostalgie vanavond in zekere zin zijn of haar beslag zal gaan krijgen. 35 jaar geleden, toen Agatha en Ton het initiatief namen om te komen tot deze club van woordbegaafden, en straks mogelijk misschien aan de vooravond staan van een afsluiting van een zeker tijdperk. Waarin mensen kwamen en gingen, blijven en bleven, genoten en beleefden. Lezen leeft, dichten dicht de dichter met woorden die aan betekenis door de tijd heen, veelal in een schaduwrijk hoekje terecht zijn gekomen. Woordnieuwvorming dan wel neologismen bepalen tegenwoordig berichtgeving in de courant, een enkeling voelt zich nog uitgedaagd door de bedenker van de teksten, de gedichten die worden voorgedragen en de toevallige voorbijganger die, schuilend voor de regen, de Bibliotheek opzoekt om kennis te nemen van het feest dat straks het einde van de eerste maand dient op te gaan fleuren. De gedichtenweek in het kader van VRIJheid. En dat zorgt ervoor dat het ook dit keer weer alle kanten op kan gaan, de onstuimigheid van de ouderdom, tot de oubolligheid van een puberende kleuter. Neem mij niet kwalijk wanneer ik mij de ruimte permitteer om mijn gedachtensprongen op deze manier met jelui te delen. Ik hoef niet te benadrukken dat ik, op mijn eigen unieke wijze, het een dan wel het ander naar mijn eigen hand zal weten te zetten. En wanneer deze woorden niet geheel en al toereikend zijn:

ZIEDEND

letters,

in een notendop

in een tomeloze

zee

van woorden,

zinnen

ziedend op

DE STILTE.