Platonov / Theater Utrecht

‘ALS IETS NIETS AAN WAARDE TOEVOEGT, KUN JE HET BESTE DE ZAKEN LATEN VOOR WAT ZE ZIJN’. Waarmee ik niet direct wil zeggen dat wanneer een voorstelling zich voordoet in de huidige tijd, ooit geschreven door Tsjechov in een totaal ander tijdperk, onder tot aan ander omstandigheden, in een vergelijkbare hoedanigheid het nogal wat vraagt om alle prikkles en chaos die op het toneel naar voren komt, een plek te geven waardoor de ene mens zich in de zaken zal herkennen en de andere mens, teleurgesteld in de pauze de uitgang opzoekt. Althans dat stel ik me voor wanneer ik na de pauze een tweetal eerder bezette stoelen leeg aantref. Thibaut Delpeut heeft het lef om een stuk van Tsjechov naar de huidige tijd te vertalen, te bewerken met een groep jonge honden die zich aan zijn bewerking hebben gewaagd en de chaos, de overprikkeling door de huidige media als Istagram, Facebook en het simpele gebruik van appjes via een mobiel de toeschouwer een spiegel voor te houden wat Tsjechov in zijn tijd al aan de orde stelde. In een tijd dat oude conventies niet meer gelden, wanneer alles mag en kan, liggen verwarring en misverstanden op de loer. Misja Platonov worstelt met een alles verzengende liefde, maar komt gedesillusioneerd terug van een jaar waarop hij andere ontmoetingen heeft gehad. Hij woont samen met negen vrienden in een grote loft. Allemaal dingen ze naar zijn aandacht, zijn liefde. Waarom strijdt iedereen juist om hem” Waarom zit iedereen hem zo op zijn huid” Watt ziet zijn liefhebbende echtgenote Sasja in hem” En wat wil de trotse Anna, of die student Mark toch van hem” Waarom leggen al zijn vrienden hun hele hebben en houwen juist bij hem neer” Wie is hij in Godsnaam dat alle anderen hun ziel en zaligheid bij hem neerleggen. En de worsteling die hij met zichzelf dient aan te gaan. Wie is hij” Ik kom uit het tijdperk van een Ko van Dijk, een Ank van der Moer een Henk van Ulsen. Ik zag Jules Croiset spelen in een stuk waarin zijn zoon de Nachtgasten liet improviseren, Het Volk het onvermogen van de man aan de kaak stelde, en andere stukken die ruimte boden aan de verbeelding die ik mijn gang liet gaan. Maar gisteren zag ik zelf de chaos van de huidige tijd, waarin tijd juist een wezenlijke rol lijkt te spelen en de huidige overvloed aan informatie de mens wat onverschillig kan maken, maar dan spreek ik voor mezelf, haal simpelweg mijn schouders op en geef me over aan de courant als informatiebron voor mijn huidige bestaan. Dat neemt niet weg dat ik gisteren toch een compliment heb gemaakt aan Vincent van der Valk voor zijn draagrol als Misja Platonov. Onder de indruk van zijn spel en de wijze waarop hij de tijd als het ware wist te vertolken! Ik weet dat ik daarmee de ander acteurs van Theater Utrecht tekort doe. Maar ook voor hun spel en de wijze waarop zij zich hebben ingeleefd en uitgeleefd om tijd als het ware te overbruggen verdient zeker een chapeau. Mijn pet en niet bestaande hoed neem ik af en het gesprek dat ik had na afloop…