Sombere dagen…

Iedere gelouterde, ongewassen zakkenvuller kan wedijveren met een gewassen zakkenwasser. Voorheen een eerzaam beroep waar een pikhaak en water, de ongeschreven wet van recycling hoog in het vaandel had staan. Het Noord-Hollands kanaal en met name de Voormeer stonden garant voor deze job en de kolenhandelaren voeren er wel bij, wanneer zij wederom met een mud kolen op de schouder het huis van de afnemer betraden, de kolen in het hok dumpten en de kachel weer gloeiend die ene kamer ging verwarmen. Waar een ouderwets rek de te drogen stoffen, ternauwernood uit de wastobbe ontkomen, van hun dampend vocht werden ontdaan. Toen er nog gebuffeld diende te worden om een paar enkele centen, er spaarzaam werd omgegaan met goederen en het huishouden niet veel meer was dan eenvoudige kost, de houdbaarheid veelal zeer beperkt en er niet werd gekeken naar de calorische waarde van de te gebruiken etenswaren. Dat pudding gewoon met Saroma werd bereid, dat melk nog goed was voor elk en dat schoolmelk op het programma stond. Dat de capsules naar de missie gingen en dat kindertjes in donker Afrika de eerste lessen omtrent de Godsdienst werden ingelepeld door nonnen die broodnodig op die missie werden uitgestuurd. Toen grote gezinnen veelal het kruis droegen dat hen door de pastoor werd voorgehouden en dat een aantal uit die rijke kinderschare waren voorbestemd om de kerk elders groot te brengen. Nonnen en paters graag geziene gaten waren en ook toen al niet altijd hun handen thuis konden houden. Kom daar nog eens om, in de wetenschap dat de tijd niet alleen voortschrijdt, maar ook nog eens door diezelfde tijd wordt achterhaald. Het zijn dan ook die sombere dagen tot de Kerst die mij tot dit kleinood dwingen…