Ver leden…

Wanneer de wind van zich laat horen, het buien zijn die in flarden van boven komen en het kind wat verdwaasd om zich heen kijkt, denk ik opeens aan het kind dat ook ik ooit was. Verbaasd, geliefkoosd en verwend. Alleen… veel van dat geheel is voor een belangrijk deel aan mij voorbij gegaan.

Het nog zoveel nachtjes slapen verdween ook mettertijd en wanneer een logeerpartij in het vooruitzicht lag, kon ik bijna niet meer wachten. Een kind en geduld zijn beiden aan elkaar gewaagd. Anders wordt het wanneer je vele jaren achter je hebt gelaten, veel indrukken zijn verdwenen en zo af en toe een luikje ergens opengaat. Door een foto, een geluid iets anders dat je prikkelt, een geur, een smaak en nog wat van die dingen die je eraan herinneren dat het bestaan van deze zintuigen je nog steeds vooruit helpt in de wereld om je heen.

Waarbij je de ontdekking doet dat de grootte van die wereld in de loop der tijd steeds kleiner is geworden. Je mogelijk de keuzes die je hebt gemaakt betreurt, maar aan de andere kant de behaaglijkheid van dit moment weet te koesteren. Vandaag is weer zo’n dag die zich leent voor een beschouwing: blauwe maandag. Waarbij de veronderstelling is dat we halverwege de maand januari alle voornemens achter ons hebben gelaten, dat wat achter ons ligt definitief voltooid verleden tijd is geworden. Dat van de spraakmakende verhalen die de afgelopen tijd zijn gepasseerd ook niet veel meer is overgebleven.

Verhalen dus waar een olifant met een lange snuit al eerder de kaarsjes heeft uitgeblazen.