verWONDERen

Zonovergoten. De eerst juli van het jaar 2018. en ik bevind mij op het terrein waar ik ooit 88 seizoen heb doorgebracht. Op zoek naar herinneringen die, door de loop der tijd, door de ontwikkelingen op dat terrein volop achterhaald zijn. De portiersloge is reeds lang geleden verdwenen, de enkele woningen die bij het hek stonden hebben een andere bestemming gekregen, de broederhuisjes zijn omgebouwd tot meervoudige woningen, de werkplaatsen hebben een woonfunctie gekregen en de bomen die er toen stonden staan er nog voor een deel. Het hertenkamp verdween, huizen met de stijd van rond 1910 zijn in de plaats gekomen, de schuttingen zijn geplaatst, het gras is groen en ook Mannen II, het voormalige De Loet heeft afsluitende hekken om zich heen. Ook dat zullen op termijn herenhuizen worden en de geesten van hen die ooit krankzinnig zijn verklaard, zullen op termijn alsnog geen rust meer gaan vinden. Rechts de heren afdelingen en links die van de dames, waarbij het voormalige Paviljoen Vrouwen III de naam Kinnehin heeft gekregen en nu de glorieuze naam draagt van Residence Prinses zu Wied. Het kan verkeren en wanneer ik daar verkeer, valt niet alleen geregeld mijn mond open, maar kan ik mij nog goed herinneren welke paviljoens er ooit stonden. Hooge Steegh werd afgebroken en laagbouw Hooge Steegh kwam terug en is ook weer verdwenen. Heino Janssen zwaaide daar ooit de scepter en ook Heino zal waarschijnlijk elders emplooi hebben gevonden. Laurens van Eekelen als praktijkbegeleider, ooit een collega van mij bij de opleiding. Dat gebouw staat er nog, zo ook een deel van het voormalige ketelhuis en nog een gebouw dat ooit dienst deed als wasserij. De watertoren, als herkenningspunt voor hen die dwalen in de duinen, het Kerkje wat een andere bestemming heeft gekregen en het badhuis dat nu als woning dienst doet. D’Oude Keuken, nu een op biologische voet draaiend etablissement, waar zorgvragers voorheen patienten in de bediening meedraaien. Een zeemanskoor dat liederen ten gehore brengt en de gasten die zich op deze zon overgoten dag laten vermaken. Een enkeling die het waagt om een lied mee te zingen…
En dan naar Liva, haar in mijn armen koesterend en mij verbazen omtrent het feit dat voor haar het leven op haar manier doorgaat. Zij plast en poept, geeft te kennen dat zij honger heeft, gaapt en slaapt en doet haar ogen even open om dan opnieuw te kennen te geven dat het nodig tijd wordt voor een volgende voeding. En dan te bedenken dat ik nog wat andere zaken op mijn programma had staan, zaken die ik dit keer aan mij voorbij heb laten gaan. Een kwestie van keuzes maken en dat mijn keuze in deze smaakt naar meer… ook dat zal je niet

verWONDERen!