weer bericht en zo

‘Bakt u nog ijstaarten”‘, vroeg mijn oom zaliger ooit. In een tijdperk dat ijs nog een voorrecht was voor de meer gegoede klasse, dat ijs niet vanzelfsprekend in de buurtwinkel in het schap lag en dat de zelfbedieningswinkels zich nog verregaand dienden te ontplooien. Dat De Gruyter niet alleen een begrip was, dat sigarettenboeren zich nog mochten verheugen op een royale bestelling wanneer familiefeesten zich aandienden, dat de taartjes nog echte taartjes waren en de de houdbaarheid van producten zeer beperkt was. Van E nummers had nog niemand gehoord en roomboter lag nog niet opgestapeld in de boterbergen die zich niet veel later voordeden. Ook toen ging ieder pondje door het mondje, werd er op een calorie meer of minder niet gekeken, en gingen de heren in pak met een stropdas, de werkman gehuld in een manchester broek en was de plusfour bijkans uit het straatbeeld verdwenen. Werden de waterstanden om twaalf uur doorgegeven via de distributie radio en was het aantal zenders beperkt. Maar ook toen werden de weerberichten al kenbaar gemaakt aan het luisterende publiek, hadden de boeren niet veel meer nodig dan naar de luchten te kijken, werden de voeten drooggehouden door de hoogheemraadschappen en waren de dijkgraven toen over het algemeen niet alleen notabelen, maar werden ook nog eens goed betaald. De onderhoudsmedewerkers konde rondkomen van het geld dat hun 1 keer in de week in een bruin loonzakje werd uitbetaald, scholen op zaterdag ook lessen verzorgden en wanneer je de mazzel had om in de buurt van een fabriek te werken, het genoegen om de stoomfluit te horen waarop het werkvolk zich naar huis begaf m daar van de warme maaltijd gebruik te gaan maken. En wij hadden met de familie het genoegen om aan een feestdis aan te schuiven, waarop mijn oom die woorden in het telefoontoestel aan de desbetreffende leverancier van dit ijs duidelijk kon maken. Dat opa’s Renault 4 in beweging werd gebracht en het ijs, al langzaam smeltend, in een gebakken koude staat zich mocht gaan verheugen op de uitgedroogde kelen, is een ander verhaal. Het weer, het weerbericht, buienradar en een voorspelling voor de aankomende weken zijn tegenwoordig bijkans vanzelfsprekend. Dat heel Europa op de kaart aan de orde komt, je weet niet beter, dat ook verre landen tegenwoordig daar deel van uitmaken en dat vliegmachines niet alleen het hemelrijk doorkruisen, maar ook nog eens uren achter elkaar de gang erin weten te houden, het is allemaal zo gewoon. Maar dat het weer in al zijn eenvoud op een bord in Edam te voorschijn kwam…