75 jaar, ik kreeg het voor elkaar!

HET LEVEN IS WAT ER GEBEURT, TERWIJL JE ANDERE PLANNEN HAD. Een openingszin die aangeeft hoe je na 75 jaar terugblikt op je leven. Ik in mijn geval op mijn leven. Want laat ik daar geen doekjes om winden, het gebeuren over het geheel genomen heeft mij naast voorspoed ook wat teleurstellingen gebracht. Inherent aan de toenmalige omstandigheden heeft het mij over het geheel genomen een tevreden en op zijn tijd tot een gelukkig mens gemaakt. Mocht verschillende opleidingen genieten, kwam Ria op mijn pad tegen en dat resulteerde in het feit dat wij ouders werden van een tweetal dochters die langzamerhand ook aan het groter groeien zijn. En wij kregen ook nog twee kleinkinderen, die ervoor zorgen dat ook op deze leeftijd daar volop van te genieten valt. Kochten een huis alwaar wij nog steeds wonen, konden met een zekere regelmaat op vakantie en waar ik de lol van inzie, komt niet altijd overeen met wat Ria daar weer van moet denken.

Verval, als verjaarscadeau

Verzamelen is en blijft mijn ding, geld incasseren komt overeen met geld uitgeven, een auto om ons te verplaatsen maar dat niet alleen, het samenzijn onder dat ene dak is toch ook van wezenlijk belang. Tel mijn zegeningen en wanneer ik uitgeteld ben, zal ik niet langer meer deel uitmaken van het leven. Dat het fysieke op dit moment een tol vraagt, zolang ik in staat ben om mijn gedachten te verwoorden, zolang zal ik van mij laten horen.

Toch past dit wel enigszins bij mij!

Maar meer in de vorm van zien. Want kijken blijft nu eenmaal een gegeven. Natuurlijk zijn er momenten geweest waar ik, achteraf, spijt van heb. Maar meer zijn er die momenten waarop ik met veel plezier aan terug denk. waar ik, op enig moment, deel van heb uitgemaakt en altijd heb geweten dat Ria ondanks mijn bokkesprongen aan mijn zij verbleef. Dus, heel simpel gesteld, ben ik niet alleen een tevreden, maar ook nog eens een gelukkig mens. Dat klinkt bijkans als een afscheid, maar het is meer een uitgelezen moment om daarbij stil te staan. Mijn ouders mochten niet zo oud worden en waar ik het genoegen heb om ook vandaag weer het ochtendlicht te kunnen aanschouwen, niet weet wat de toekomst nog in petto heeft, kan ik niet veel meer doen dan deze woorden stomweg te richten aan al die anderen die ertoe doen.

En dankbaar te zijn dat de kaarten die ik mocht ontvangen, de woorden die geschreven zijn, woorden van Jan en Mieke, Harry en Wikje, Rob en Marry, Gerda, Jan, Helena, Nic en Dik en nogmaals Jan die mij niet alleen met een kaart of twee heeft bedacht maar daar ook nog eens een hoefijzer en een Engel aan heeft toegevoegd,

dank daarvoor en tot…