Een dag later…

Stel, ik ben mijn naam aan het vergeten. Dat mag misschien ook wel na de afgelopen dag. Dan is het maar goed dat anderen, ergens onderweg, een auto van achteren fotograferen. Want het kan niet anders dan dat dit zo moet zijn. Mogelijk geen toeval, maar wanneer sprake is van een samenloop, heeft toeval geen schijn van kans. want stel je nu eens voor dat zij niet op vakantie waren gegaan, dat een snelweg ergens in het buitenland ervoor heeft gezorgd dat zij achterop dit kenteken waren gestuit, laat staan dat die andere foto ook in het buitenland helemaal naar Nederland werd gezonden, dan had ik waarschijnlijk vandaag om lettertjes verlegen gezeten. Ik neem aan dat wanneer ik actie had ondernomen om vanavond met familie en vrienden stil te staan bij dit heug’lijke feit, ben ik nog niet helemaal overtuigd van mijn energie. Of dat mijn been voor gisteren andere plannen had dan misschien vandaag. Vallen maar niet meer waar opstaan een dingetje zou kunnen zijn. Waardoor ik toch weer met een grimlach mij door de dag heen worstel.

DUS VOOR VANDAAG NIET TE VEEL SORES AAN MIJN KOP, LAAT DE FOTO’S MAAR SPREKEN EN DAT HET MIJ EEN GENOEGEN WAS…