Afleiding

Er zal altijd wel vraag naar blijven: afleiding, in welke vorm dan ook. Muziek als vanzelfsprekendheid, een boek dat op een draaitafel verschijnt, een DJ die mensen uit hun dak laat gaan, zuipen bij gebrek aan wat beters, neuken omdat ook dit bij het leven hoort, schijt hebben aan dronken naadje dan wel op een wat evenwichtiger wijze met de dingen omgaan die naast het dagelijks voorspelbare leven zich voordoen. Kunst scheppen, kunst kijken een weg bewandelen die leidt naar de eindigheid van een bos, de landerijen die zich voordoen, de sloten en plassen die er soms verdroogd en dan weer groen gewassen uitzien, je druk maken omtrent het milieu, nog eens een sigaret opsteken, iemand een loer proberen te draaien of mee gaan doen met de Lotto die geen ander bedeling heeft om bij velen de kans op voorhand de nek om te draaien.

Om maar niet te spreken omtrent de wijze waarop je jouw eigen identiteit probeert te ontdekken, te ontplooien als het ware en een regenscherm gebruikt om de laatste zonnestralen van een grauwe dag alsnog te gaan vangen. Of om te zien dat ook een demissionair minister in een identiteitscrisis kan geraken wanneer hij besluit of zijn gladgeschoren rode appeltjeswangen in te ruilen voor wat opkomende baardgroei, gelijk ook een Koning op een zeker moment zich achter zijn voorgangers ging verschuilen. Zijn overgroot-, groot- en moeder hanteerden een in die tijd gangbare epilady, hoewel ik Wilhelmina ervan verdenk dat zij zich daar weinig van aantrok. De enige man toentertijd was zij, een vrouw. Ook dat zorgt voor een bepaalde mate van afleiding en het is mij ook vandaag weer gegund om daar gewag van te maken, hoewel de pijn een zekere tol eist.

Maar niet getreurd, een rondje bloembak was mij gisterochtend gegund en als dat niet voldoende is om voor afleiding in mijn geval te zorgen…