Allereerst…

Het is een kwestie van drie vliegvelden, vier vliegtuigen en het is drie uur, donker, koud en vochtig… zaterdagochtend, 29-09-2018 en om vier uur exact rijden we weg opdat wij rond 05.00 uur in de buurt van Schiphol zullen arriveren. Tom T. wijst ons de weg in het verlaten Aalsmeer, wanneer we op een B weg belanden. Daar ergens zullen we de auto achter ons laten, met een bustaxi naar Schiphol rijden dat ruim 10 minuten later opdoemt. Het is onmogelijk om dit oord niet te zien, gezien de grote hoeveelheid licht dat het nachtelijk duister verdringt. Om maar te zwijgen over de hoeveelheid mensen die als mieren door het gebouw bewegen, waar wij niet veel later deel van gaan uitmaken. En dat allemaal om onze kinderen, dat wil zeggen dochter, schoonzoon en kleinkind ergens in de Middellandse Zee te kunnen omhelzen, kussen en stomweg begroeten. Dat Liva zich verheugt op onze aanwezigheid si haar door haar ouders waarschijnlijk vroegtijdig ingeprent en dat het daar een stuk aangenamer is dan in het Nederlandse, is een niet voor te stellen iets. Een spijkerjack, een vest, een spijkerhemd en ook nog eens een T-shirt, hebben mij voldoende warmte geboden in het vliegtuig, maar hier heeft de zon nog volop de gelegenheid om stralen te laten schijnen. Maar dat het weer daar ook de wisselvalligheden van het Nederlandse klimaat kent… Wat geeft het een rijk gevoel wanneer ons welkom letterlijk en figuurlijk zoveel warmte weet uit te stralen, dat wij er bijkans iedere dag opnieuw van kunnen blijven genieten. Eruit halen wat erin zit, de reis meer dan de moeite waard en waar uiteindelijk ook nog eens op de laatste avond een pizza Siciliana in de oven geschoven wordt, neem ik een voorsprong op alles wat ons nog te wachten staat, om over de ochtendbroodjes maar te zwijgen. Deze zijn voldoende om mijn maag voor een overgroot gedeelte van de dag blijvend te vullen. Marlies straalt, Vincent blijft de hele week de BOB en Liva laat haar gatje net zo makkelijk heen en weer bewegen als dat het wegdek geregeld de kuilen laat opdoemen, dan wel dat de paden die de bergen invoeren zich ook bepaald niet onverdienstelijk manifesteren, de scherpe bochten naar links en recht niet te vermijden zijn, en dat de hellingpercentages al geregeld ervoor heeft gezorgd dat auto en caravan in plaats van omhoog langzaam naar beneden rolden. Maar nu is er een plek op de camping waar wij een week in een soort van Hobbit huisje zullen vertoeven, voorzien van een buitenkeuken en jawel, een buitendouche. Dat zonne-energie niet altijd toereikend is om het water te verwarmen, och kamperen kent nu eenmaal bijzondere geneugten. En dan Liva: wat is die kleine baby gegroeid, er is zelfs sprake van een kleine meid die zich aan alle kanten manifesteert. Door te lachen, te huilen, door te willen staan, door zich te laten bewegen, door zich zowel in de armen van haar vader te laten troosten, de moederborst dicht in de buurt en oma die zich met kirrende geluiden met haar bezig houdt en opa die er alles aan doet om haar te verlokken weer een grijns te ontlokken. En van pure wanhoop wanneer ik haar weer eens wat ongelukkig vasthoudt probeer van haar te ontdoen, maar met deze hulptroepen in mijn nabijheid…