Vervreemdend

GROOTS

We willen vieren het grootse

van de strijd, de legendarische moed

van helden. We willen het gejuich

ontvangen, met eerbied herdenken.

‘We Are The Champions,

No Time For Losers’

klinkt uit duizend dorstige kelen

-maar op het pad langs het Bolwerk

staat in lichte letters geschreven

‘ik ben hier, dat is genoeg.’

De helden lopen stil op straat

ongekend in hun worsteling

om de triomf van het dagelijks leven.

Dicht Petra van Rijn en dat geeft iets van mijn gevoel van vandaag weer. Want mijn gevoel van vandaag kent een ongekende dubbelheid. Wat een feest had kunnen zijn, een dag dat je oudste dochter gaat trouwen en ook nog eens duidelijk maakt zo’n vijftien weken zwanger te zijn, had iets feestelijks moeten hebben, maar was dit absoluut niet. Het had veel weg van een toneelstuk waarin ik was verdwaald, een feest van ongekende mensen en een trouwerij die buiten mij omging. Als vader zal ik ongetwijfeld hebben gefaald, heb ik het nodige af laten weten, is mij dat met regelmaat ook duidelijk gemaakt en ik was er wel maar ben er niet. Nu weet ik wel dat dit niet alleen aan mij heeft gelegen, maar de verwarring van een week geleden, met Marlies, Liva en Vincent zorgt ervoor dat dit haaks komt te staan op de week aan deze dag voorafgaand. Het gevoel een dochter kwijt te zijn door stomweg een herhaling van voorgaande verwijten, de rijkdom van de een en de relatieve armoede die ik bij de ander ervaar, staan nu eenmaal haaks op elkaar. Dus ga ik daar op mijn manier vandaag melding van maken opdat deze dag, 8 oktober 2018, wel een litteken zal gaan krijgen. Wat dat betreft is de veronderstelde triomf van het dagelijks leven, ook de treffende zin van eerder genoemde Petra. Dat sprak mij aan, dat spreekt mij aan en waar ik bij de een naar voren kon brengen dat ‘(be)leef je leven op de golven van jouw gevoel’, zou ik dat ook Ellen mee willen geven. Dat de zee echter een eigen draai aan de golven weet te geven, is dat andere verhaal…

8 oktober 2018: gedenkwaardig merkwaardig!