als ik toch eens…

Het wijsje is heel eenvoudig en de tekst doet daar niet voor onder: ‘als ik toch eens rijk was, tiededieretiededieretoediedee…’ om zo vervolgens met Anatevka aan de haal te gaan. En als je dan even rijk bent en probeert je zuurverdiende centen over te boeken naar een bank die een aanmerkelijk hoger rentepercentage biedt dan de bank waar je bij aangesloten was, als een soort van behoeder van die centen een limiet instelt voor het bedrag dat je wilt overmaken, dien je in deze voorzorgsmaatregel te berusten. Het heeft veel weg van een hoeder van pecunia die daar waarschijnlijk zelf weer de nodige vruchten van zal gaan plukken, in de jacht op het vermeende kapitaal. Gelijk banken er wat langer over kunnen doen om geld van de ene bank naar de andere bank te sluizen. Tot hier en niet verder, van daar naar hier en niet meer dan dat. Tenzij je anders bent overeen gekomen, maar zoveel geld staat nu eenmaal niet iedere dag op een rekening, laat staan dat het slechts getallen zijn die lijden aan iedere vorm van abstractie. Bewust kies ik voor het lijden, want leid de weg naar het einddoel veelal niet onder de last van het leven” Je kunt nu eenmaal wel van alles willen, maar f dit ook kan blijft simpelweg de vraag. Vier procent van de mens in Nederland gaat er niet op vooruit en de ogen gericht op die 96 procent die er wel met wat euro’s op vooruitgaat, dat is het doel waar deze regering zegt naar te streven. En waar lagere belastingtarieven een rol gaan spelen, zijn het de hogere BTW en de energietaksen die een rol gaan spelen in dit verhaal. Natuurlijk draait de economie als een tierelier, weet diezelfde overheid niet wat ze aan douceurtjes moet schenken aan de grootinvesteerders van het kapitaal, maken de pensioenfondsen hun berekeningen gebaseerd op het rentepercentage en stapelen de obligaties zich in Frankfurt metershoog op, en hebben beurskoersen de neiging om zich als een onverbeterlijke jojo te gedragen, rood wordt groen en groen wordt rood en voor je het weet zie je rookwolken verschijnen wanneer van een fonds de getallen verdampen en er vele miljarden in rook zijn opgegaan. Neen, een econoom is niet mijn ding, de strijd om het dagelijks bestaan houdt me niet direct iedere dag bezig en dat het de schuld is van het kapitaal… socialist tot in de kist en een Marxist ben ik ook niet geworden. Dat van Speijk er ooit voor koos liever de lucht in te gaan, dat is de reden dat ik vandaag met wat bijzondere plaatjes dit verhaal besluit.