Een boekje open, DICHT!

‘Gelukkig zijn zij, zaligen van geest.’ Maar hoe zit het met de mens die bij zijn volle verstand probeert op de een of andere manier gelukkig te zijn”! Al eerder gaf ik aan dat je geluk niet kunt afdwingen, dat het ook niet zo gaat bij veronderstelde voorspoed, laat staan dat al die andere emoties die de mens tot zijn of haar beschikking heeft zich zomaar, bijkans vanuit het niets, openbaren. De mens de maximale mogelijkheden biedt die diezelfde mens aan het leven stelt. Verwachtingen die men heeft, mogelijkheden die je kansen vergroten en een zeker opportunisme dat met omgekeerde evenredigheid een rol in het leven kan gaan spelen. Toch blijft het een feit dat wanneer mensen geen productie, in welke zin dan ook, kunnen leveren, men eenvoudig overgaat tot het elimineren van diezelfde mens. Ik doel dan op het feit dat in Auschwitz deze mens linea recta de gaskamer in ging om niet veel later tot as te worden verpulverd. Niet voor te stellen dat de huidige mens met al zijn of haar beperkingen, niet van het huidige leven zou kunnen genieten, dat diezelfde mens nu de gelegenheid wordt geboden om op zijn of haar unieke wijze deel te mogen uitmaken van de maatschappij, dat de lach veelal op het gezicht van die mens af te lezen valt, terwijl die andere mens, bij zijn volle verstand, zijn mondhoeken laat hangen, zich schuldig maakt aan vechtscheidingen dan wel een einde maakt niet alleen aan zijn leven, maar ook aan dat van zijn vrouw en kinderen mee de afgrond in sleurt. Men noemt het een familiedrama, bekend bij de hulpverlening, bekend bij de politie en men stond erbij en keek ernaar. Het zijn de menselijke drama’s in beperkte vorm die je bewust maken van de mens ‘an sich.’ Het is het onvoorstelbare wat zich heeft voorgedaan in al die concentratiekampen waar het leed niet van te beschrijven valt. En het is dit bewustzijn wat er vandaag voor zorgt dat ik mijn ervaring in Auschwitz vandaag als een boek sluit!