Berijden/reiden

Als je ergens een (eigen) draai aangeeft, loop je de kans om daarop afgerekend te worden. Vertoon je, in bepaalde zin, afwijkend gedrag en committeer je je dus niet aan dat wat in een opdracht verpakt, de anderen wordt voorgehouden. Maar… ik ben nu eenmaal iemand die het vrolijk stemt om geregeld buiten de lijntjes te treden. Als een ‘lunatic’ die niet kan lezen en het gras met zijn voeten treedt. Hij had desnoods ook de mogelijkheid om op zijn handen te gaan lopen. Dat is vandaag de teneur van dit bericht. De opdracht is voor hen die goed zijn in het (be)werken van foto’s om een eigen draai aan die opdracht te gaan geven. Het dient een interieur te zijn, waarbij de maker in dit interieur zijn eigen fantasie tot gestalte weet te brengen. Door een hand op te houden, een pose die doet denken aan de ‘Denker’, door een soft pornografisch element aan het geheel toe te gaan voegen of om, op een zeker moment, een ander in zijn eigen stoel in dat veronderstelde interieur ergens in de voorbije jaren van de vorige eeuw te laten communiceren op een wijze die bepaaldelijk onmogelijk is. Met een mobieltje. De truc is dat niet duidelijk is wat de man aan zijn rechteroor houdt, in dit geval de schilder Kees Verweij, die ik mocht ontmoeten in het Dordtse Museum. Maar dat hij in die pose werd vastgelegd, het zwart-witte wat hem ten deel viel en de kleuren die juist zijn schilderwerken van de wanden liet springen, staat haaks op de persoon die met hem aan het ‘bellen’ is: Bruno. In kleur, waarbij zijn teint opvallend aanwezig is. En dat maakt voor mij deze foto-opdracht weer zo interessant. Natuurlijk zal ik mij gaan indekken omtrent het commentaar wat mij mogelijk te wachten staat, de eenvoud waarmee ik fotografeer staat immers buiten kijf en wat ik leuk vind, kan een ander hooguit gaan vervelen.

Maar dat niet alleen: wij zijn van de weeromstuit in Nederland gebleven. Het uitgestrekte land van Zeeland, de suikerbieten en de wijngaarden gelardeerd met grasgroene akkers, de snelle wegen en de kronkelingen wanneer je die snelle wegen verlaat, de dorpjes die soms zwaar gereformeerd en dan weer bourgondisch katholiek opdoemen, de plekken waar Bruno in die tijd kantoor heeft gehouden, slingerwegen die naar een dijk voeren en door dorpen waarbij slechts tien inwoners de Ramp hebben overleefd, Middelburg met het Zeeuws Museum en de verborgen kamers die door een volgende expositie niet te bezoeken waren om ergens in Bergen op Zoom in een ouderwetse kroeg te belanden, waar stamgasten hun borreltje komen halen en waar een hond de kroegbaas weet te vertederen.

Om maar eens wat straten te benoemen en het feit dat ik mij de laatste tijd schuldig maak aan ‘ongegeneerd te kijken’ doet mij dan weer vreugd terwijl de ander (in dit geval Bruno) zich voor mijn gedrag niet schaamt. Dat krijg je wanneer je al tijden lang met enige onregelmaat met elkaar op pad gaat. Dat krijg je ook door de verrassingen die hij mij weet te berijden: het Zeeuwse trekpaard dat van origine Belgisch is… Het had echter ook bereiden kunnen zijn: dat deed die speciale keuken in Bergen op Zoom!