Alhoewel

Natuurlijk sla ik met grote regelmaat de plank mis. En wanneer iemand stelt dat een bepaalde handeling ‘een appeltje en een eitje’ zal zijn, kijk dan niet vreemd op wanneer ik, de gebruiksaanwijzing tot op de letter volgend, alsnog hulptroepen ga oproepen. ‘Help’ is dan niet alleen een codewoord, maar geeft mij ook de mogelijkheid om een dichte deur open te breken. Figuurlijk dan wel want letterlijk zou de ramp niet zijn te overzien. Ik heb nu eenmaal geleerd om niet teveel hooi op mijn vork te nemen maar eenmaal bezig, sta ik soms versteld van het behaalde resultaat. Hoewel dit de laatste tijd maar zelden meer voorkomt.

Het zal wel met ijn leeftijd te maken hebben, edoch koken, dat lukt me vaak aardig. Ik heb er ook geen hekel aan, tenzij… geen boerenkool bij de Lidl (vaak met rode peper), geen rookworst die tot de favorieten is gaan behoren, rijen vol met karren voor de kassa, daan maar op weg naar die andere supermarkt, Deen. Volop boerenkool met wortel en ui, geen peper en om ervoor te zorgen dat de boerenkool zichtbaar, is twee zakken aangeschaft. Voorgekookte piepers die als stamppot worden aanbevolen, de worst die is gerookt en in de aanbieding en zo’n zakje kunstjus omdat er geen jus meer in het kommetje te vinden valt.

Smaakecht, kleurecht, risicoloos vanwege het niet biologische aspect en hemeltergend lekker gezien de weersomstandigheden van vandaag. Terwijl ik de afgelopen week behoorlijk aan mijn trekken ben gekomen (broodje kroket, boerenpannenkoek, patat met een stoofpotje, stimpestamp met spekjes en nog een keur aan andere versnaperingen in het kader van doe eens iets dat lekker is!) gisteren aan een soort van kerrie schotel gewaagd met elementen die de rozijnen dienden te vervangen, zo’n dag als vandaag waarop ik mijn simpele kookkunsten naar voren heb weten te brengen. Als een vorm van genoegdoening, want aan het begin van de week was ik enigszins van de rel. Nu, aan de vooravond van het weekend, begin ik weer een beetje vreugde te ontdekken, hetgeen voor een belangrijk deel te wijten is aan het feit om met Bruno te hebben verkeerd.

En ik kijk met genoegen terug op de beelden die vandaag een glansrol gaan spelen. Niet dat ik verwacht dat dit voor de kijker direct herkenniing gaat oproepen, maar meer om wat dieper op de zaken in te gaan. In die zin dat de mosselen daar zijn gebleven waar zij waren, de kokkels voor een vreemde blik kunnen gaan zorgen en dat andere (in de volksmond scheermessen) ook tot een collectief inzicht zouden kunnen gaan zorgen, alhoewel…