Bezigheidsteherapie! Geen schrijfvoud.

Het is rood en het vliegt door de Kamer! Antwoord: een ongestelde vraag. Maar op dit moment is het niet alleen die ongestelde vraag, maar zullen antwoorden waarschijnlijk via een putje op het Binnenhof in het riool verdwijnen. Zo eenvoudig kan het zijn wanneer Nederland nog steeds gebukt gaat onder die vermaledijde Lockdown. Of wanneer ik weer eens een doorwaakte nacht weet door te brengen, tot de ontdekking kom dat een dag als gisteren toch een behoorlijke aanslag pleegt op mijn energie en ik vandaag van vermoeidheid niet veel meer weet te doen dan wat in bed te kruipen en te ontdekken dat ook dit bed kuren gaat vertonen. Dat bouten om mijn oren vliegen, dat het bed zodanig slagzij maakt en dat hulptroepen worden ingeschakeld om dit euvel de kop in te drukken. En ik van de weeromstuit nog een grotere dosis acenocoumarol dien te slikken om mijn INR op peil te gaan brengen, waarbij de hoeveelheid antibiotica de boosdoener is. En van de weeromstuit vannacht niet veel meer heb kunnen doen dan mijn geest te pijnigen door met een artikel van Bruno aan de loop te gaan.

Want in de straat waar hij resideert zit nog steeds een ouderwets antiquariaat dat zich gespecialiseerd heeft in tweede hands boeken, waar hij ooit het Dolhuys van Boudewijn Buch voor mij heeft gescoord. Buch, die ooit in Amersfoort een stalletje had waar wij met een kleine afvaardiging de bundel ‘Ik ben voor niemand iemand meer’ hebben gepresenteerd en hij naar voren bracht dat de gedichtenbundels waar hij zich toen onledig mee hield, maar zijn bundels niet veel meer opbrachten dan een enkel glas bier.
Neen rijk kon hij daar niet van worden en toen hij besloot om zich op het schrijversvak te storten, een kleine Blonde Dood het leven liet zien en zich opwierp om ook de uitgestorven DoDo weer tot leven te wekken, sinds dat moment ben ook ik tot de ontdekking gekomen dat naast fotograferen mij ook de gelegenheid heeft gegeven om met mijn flauwekul door middel van mijn berichten naar voren te kunnen gaan brengen.

Schrijven is schrappen zegt een boek dat zich bezighoudt met suggesties ten aanzien van het schrijverschap en waar ik in zekere zin niet veel meer hoef te doen dan anderen met mijn flauwekul lastig te vallen, zijn het ook juist die anderen die mij dan weer attenderen op het feit dat zij tussendoor van mijn schrijfsels genieten hoewel ook daar de nodige vraagtekens bij te plaatsen zijn. Was het alleen maar door het feit dat ik nog steeds geen enkel idee heb wie wat van mijn werken denkt dan wel zich afvraagt wat ik in godsnaam met die flauwekul wil gaan bereiken.

Noem het geen bezigheidstherapie, hoewel het daar alle schijn van heeft.