Boter

Hoeveel boter kan de bemiddelde mens in Nederland nog op zijn hoofd verdragen? Ja, je leest het goed ik heb het over de bemiddelde mens en dit keer absoluut niet over de gemiddelde mens. Sinds het verdwijnen van de boterberg en het verpakken van boter van 250 gram zijn de prijzen navenant gestegen. Dat neemt niet weg dat velen gebukt gaan onder het juk van die boter die zij niet zichtbaar op hun hoofden meetorsen. Ik bedoel daarmee te zeggen dat in de afgelopen Troonrede naar voren kwam dat het vertrouwen in de Overheid ‘zorgelijk’ is. En ik denk dat daar ook alle reden toe is, sinds het aantreden van Rutte IV.

Waar het landsbelang even pas op de plaats dient te maken om het leed dat vele burgers momenteel treft, het Bruto BInnenlands Product duidelijk een negatieve spiraal laat zien, is het redelijk onbetamelijk dat juist deze Regering dit naar voren brengt. Het heeft immers alles te maken met vertrouwen en wanneer dit omslaat in een absoluut wantrouwen, waarbij hooguit de VVD en D’66 nog voorstanders zijn van dat eerder naar voren gebrachte vertrouwen, kan Nederland zich opmaken voor een volgende crisis. Alsof er al niet voldoende zijn…

Er wordt gegoocheld met miljarden, waarbij Hans en Victor in het niet verdwijnen. Er wordt gebalanceerd, gejongleerd alsof we terecht zijn gekomen in een circus van onverteerbaarheid. De piste laat zich nu eenmaal door een aangepaste doorsnee zien, waarbij het publiek door een rand van zo’n 50 /60 centimeter op afstand wordt gehouden. Dan gaat het licht uit, want Rob is de man van geluid en techniek. Een schijnwerper flitst aan en daar staat hij dan: Mark, in de rol van spreekstalmeester. En kondigt het eerste nummer aan. Een twintigtal paarden gekleed in het kostuum van een Minister maakt zijn opwachting in de piste en het is een clown met van die flapperdeflapschoenen die de zweep laat knallen. Niet verwonderlijk dat het publiek deze man kent: Hugo. Een volgende act wordt aangekondigd en het is Ernst die hoog in de nok over een draad balanceert. En alsof dit niet genoeg is wordt een volgend nummer tevoorschijn getoverd: een acrobatisch trio dat probeert met wat kunst en vliegwerk het publiek te vermaken.

Menigeen houdt zijn of haar hart vast, wanneer het er even naar uiziet dat het evenwicht verloren gaat, maar gelukkig steekt de spreekstalmeester daar een stokje voor. Opgelucht haalt het publiek adem en wanneer de grote finale wordt aangekondigd, kijkt het publiek hier reikhalzend naar uit: Sigrid met haar mysterieuze koffertje. Het kan haast niet anders dan dat in dit koffertje vele biljetten verscholen gaan die vanuit de piste het publiek in worden geschoten. Waar iedereen zich opmaakt om te gaan graaien wat er te graaien valt. Geen pardon voor de buurman dan wel buurvrouw kent, en met handen vol biljetten zich naar de uitgang begeeft.

Neen, dit is geen verhaal om als zoete koek te gaan slikken, simpelweg de keiharde realiteit.

Ik zou willen vragen: waar is de boter in hemelsnaam gebleven?