Chroniqueur

Het sluimert. Daar ergens. Net achter de horizon. Donkere wolken trekken zich samen. Een fluistering trekt over het landschap, bliksem licht op en donder laat van zich horen. Niet veel later barst de storm los vergezeld van slagregens, bomen waaien om, verliezen takken en halmen hebben de grootste moeite om zich in de aarde overeind te houden. Ik huiver in mijn kletsnatte kleding, weet niet waar te schuilen en laat mij door de wind van hot naar her verplaatsen. Een kuil wordt mijn redding en niet veel later is daar het licht van uitgerukte hulpdiensten. De eerder gegeven waarschuwing heb ik aan mij voorbij laten gaan… Gelukkig ben ik geen schrijver, meer een chroniqueur van dagelijkse beslommeringen. Van zaken die mij bezig houden, tot een waarnemer op afstand van de wereld rond mij heen. Met zo nu en dan een uitstapje naar een theater, een museum, een supermarkt of andere zaken die zich op mijn pad aandienen. In een boekwinkel kan ik mij tijdelijk vermeien, met lezen breng ik een groot gedeelte van mijn tijd in bed door, en televisie kan mij absoluut niet bekoren. Maar een familiebijeenkomst kan mij gedeeltelijk wel bekoren, vooral wanneer dit familieleden betreft die ik nauwelijks zie, laat staan spreek. Waar ik nalaat interesse te tonen en dit omgekeerd ook het geval blijkt te zijn. Waardoor ik de ketel gelukkig geen verwijten hoef te maken. Edoch, wanneer mijn zwager Piet een meer dan uitstekende rijstmaaltijd uit zijn keuken weet te toveren, laat ik de maaltijd absoluut niet aan mij voorbijgaan. Nasi goreng die stijf staat van de trassi, de blauwe hap die hij mocht genieten toen hij nog voer bij de marine, de sambal, de pittige chickenwings, ketimoen om het geheel wat af te blussen en het bier waarmee dit geheel gepaard gaat, daar mag je mij gerust een aantal keren voor wakker maken. Maar met Madam Jeannet heb ik absoluut niets mee uit te staan. Die typisch Surinaamse peper staat mij bijzonder tegen, en het feit dat Piet ook daar een ware tovenaar in is, kan gelukkig die andere monden wel bekoren. En het is zowaar gezellig, ondanks het feit dat ik met mijn zwager Rob nog geen drie woorden heb gewisseld. Ik heb dan ook wat moeite die zij schijnen te hebben met het niet meer komen op verjaardagen, met het excuus dat er dan niet diepgaand gesproken kan worden en dat zij liever een een op een situatie zien. Of liever gezegd een twee om twee. Waardoor diepgang op voorhand wordt verondersteld en de agenda’s bepalend zijn voor de afspraak die tot op heden nog nimmer is gemaakt. Familie kun je niet uitkiezen, schoonfamilie voor een deel en wat er bijgevolg nog aan wordt toegevoegd, kan heel bijzonder zijn, maar ook een bepaalde teleurstelling in gaan houden. En daar heb je het maar mee te doen, dat is soms laakbaar maar in de regel valt het reuze mee, te weten dat aan het einde van zo’n bijeenkomst het moment komt om wederom afscheid van elkaar te nemen. Neen, ik ben geen eigenheimer, en ja er zijn momenten dat ik me verveel of dat de overtuiging waarmee een ander iets beweert, bij mij de nodige vraagtekens naar voren laat komen. Waarbij ik de juistheid van een bepaald betoog in grote twijfel trek. Dat is waar ik moeite mee heb: je groter voordoen dan je bent en alles in een overtreffende trap naar voren brengen. En daar heeft die ene zwager nu eenmaal een handje van. En zeker wanneer hij zijn afscheid van ooit zijn werkgever lardeert met het feit dat hij ooit tweehonderd man mocht leiden, en dat bij zijn afscheid slechts een collega overbleef met wie hij een hamburger schijnt te hebben gegeten. Een beetje alsof van alles naar niets is gereduceerd en de man in kwestie zichzelf ziet als het slachtoffer van… ja van wat eigenlijk. Het waren nu eenmaal die hoge bomen die het eerst omwaaiden, waardoor ik toch weer een draai aan deze waarneming heb kunnen geven!