Danse macabre…

Danse macabre dan wel flirten met de dood. Dat kwam bij mij op toen ik de foto’s van Jan onder ogen kreeg en niet veel beter weet te doen dan mijn grijze massa in beweging te brengen. Daar hoeft geen tuinman aan te pas te komen, zijn het mensen die sinds mensenheugenis alles in het werk hebben gesteld om onder het einde onderuit te komen. Waar een schrijver bedenkt dat niemand onsterfelijk is, zijn het andere schrijvers die hun fantasie aan het werk zetten om dan alsnog een verhaal te gaan vertellen waarin de onsterfelijke dood uitsluitend en alleen maar in herhaling valt. Waardoor voor de hoofdpersoon niet veel meer te doen valt dan zich op te maken voor een volgende herhaling van wat daaraan vooraf is gegaan. Beklagenswaardig aan de ene kant, niet voor te stellen aan de andere kant en waar ooit een evenwicht verwacht had kunnen worden, slaat de balans constant aan die ene kant door. Waardoor het een ongrijpbaar wordt terwijl het ander zich om de hoek in de schaduw ophoudt om op een zeker moment toe te slaan. En dat alles door slechts een tweetal foto’s die ik van Jan kreeg. Waardoor mijn prikkel werd geactiveerd, ik me opmaak om nog wat meer beelden van een verhaal te gaan voorzien alles onder de noemer van wordt ik niet geprikkeld,

dan komt er weinig los…