Dansende rog…
Niet alles blijkt lood om oud ijzer. Een museum bijvoorbeeld, gecombineerd met een aquarium gevestigd in een verlaten fort aan het eind van Nederland onder de rook van Lands End met uitzicht op het Marsdiep waar ooit Dorus Rijkers zijn reddingsactiviteiten ten toon spreidde, waar Napoleon op een ander moment andere forten het levenslicht liet aanschouwen en waar, tot de dag van vandaag, de Marine nog steeds gebruik van weet te maken, Lange Jaap nog steeds in een gietijzeren harnas is gehuld, daar verkeerden wij een aantal uren alvorens naar het desolate centrum van Den Helder te gaan. Nu weet ik niet of de maandag een uitgelezen dag is om in deze Marinestad te vertoeven, het feit dat bakkerij Bays een armoedige aanblik vertoonde en dat de roemvolle taai uit het verleden ook al teloor is gegaan, desalniettemin valt wel te vertellen dat een enkele rog vandaag de show heeft gestolen. In weerwil van zijn soortgenoten die niet veel meer te doen hadden dan een enkel rondje te zwemmen, vertoonde deze rog danscapriolen die er simpele weg om vroegen vastgelegd te worden. Een wonderschone, wervelende show waar bijkans geen einde aan kwam. Te weten dat juist de onderkant van dit beest er veelal voor zorgt dat dit deel in duisternis gehuld is, dat het en enkeling gegeven is om mond en kieuw aan zijn of haar geestesoog voorbij te zijn glijden, houd ik het voor vandaag bewust tot dit voor mij bijzonder genoegen. Dat andere vissen zich ook aan mijn lenzen in hun volle glorie toonden, dat het effect van gebogen glas voor andere aspecten heeft gezorgd dan ik in eerste instantie had gedacht dan wel verwacht dat kan, wat mij betreft tot morgen wachten. Maar dat van die dansende rog…
Laatste 15 Reacties