Vissen…

Ik heb niets met vissen. Niet qua sterrenbeeld, noch met een hengel. Laat staan dat een dobberende dobber mij hooguit doet denken aan een dobberende tobber. Het ene moment duidelijk in zijn element, het andere moment zwaar onder invloed van de last van het leven. Melancholisch is dan niet meer van toepassing en het gevaar dat een depressie de overhand krijgt, in de regel niet uitgesloten. Maar wat kan van toepassing zijn op vissen die, zo lijkt het althans, achter glas doelloos rondjes zwemmen, de bek geopend en de kieuwen die als een soort van turbo’s de kracht van het verplaatste water naar achteren drukken. Op hen is de Wet van Archimedes niet van toepassing en ik heb tot op heden nog geen vis Eureka horen stamelen. Was het gisteren die dansende rog, zijn het vandaag zeebaarzen aan de vooravond van een mogelijk maal dat in de Basalt in Den Oever wachten op het moment van bereiding. Te weten dat de dagprijs van een tong variabel is, gisteren nog een bedrag van 37 euro aan de haak deed slaan, zijn het de drie slibtongetjes die er alles aan deden om de consumenten te verrassen met hun uitstekende smaak dankzij de roomboter waarin zij werden opgediend. Want het zien van die vissen en het later consumeren van die gevangen soortgenoten, dat doet niet alleen wonderen, maar zorgt er ook voor dat de vis uit het verleden de rampspoed van vandaag doet vergeten. Of het nu gaat om pulsvisserij of ouderwets met netten, of de scholen vis na de vangst direct in het ijskoude water bewust onderkoeld worden, de Trawlers en Treilers die als varende visfabrieken Kapitein Iglo ten dienste staan, dat doet er in vele gevallen niet toe. Neen, doe het vandaag maar met wat beelden van gisteren en wanneer het laatste beeld een indruk geeft van de wijze waarop die drie aan het einde van hun reis een reis in het binnenste van mijn lijf tegemoet hebben geien… de pot verwijt dit keer niet de ketel, maar ontving met veel genoegen de restanten van mijn eigen inwendige proces.