De dingen van…

‘DE DINGEN VAN ALLE DAG GENIETEN HET MEEST VAN ALLE UITZONDERINGEN!’ Een mooier begin van dit bericht wist ik niet te bedenken, terwijl de stralen water er met mijn gedachten vandoor leken te gaan. Geen openbaring in die zin dat het licht allang aan was, de wolken onstuimig langs het firmament in beweging bleven en dat water er met de nodige geschrobde cellen vandoor ging. Het afvalputje dat niet veel meer te doen had om het water weg te laten vloeien, de aangename temperatuur die mij weet te omringen en de verschillende zeepklodders die niet veel meer hoefden te doen dan schuim te produceren. Waarmee ik dan weer mijn resterende haren wist te verwennen. En dat in het kader van een prettig vooruitzicht, waar ik ook al de nodige voorbereidingen voor heb getroffen.

Daar wil ik je wel opmerkzaam op maken, voordat je besluit om in mijn voetsporen te treden. Want het heeft veel weg dat het spoor de komende tijd de verbindende factor zal zijn. Niet hier ten lande maar ergens anders in Europa. Duitsland om maar eens een land te benoemen en wel rondom Essen. Waarbij de noemer een DUISTER geheim voor hetzelfde geld… enfin laat ik niet op de zaken vooruit gaan lopen, hooguit dat een verondersteld tipje van een bruidssluier even doet denken aan een Boerka die wordt opgeheven. Over een Nikab kan ik beter zwijgen, gezien de consternatie die daarover is losgebroken. Waar de een zich beroept op een zekere mate van vrijheid, gaat een ander er met een hoofddoek vandoor…

Dat doet er vandaag geenszins toe, waar ik het heb over die uitzonderingen die de dag kunnen kleuren, blijf ik enigszins in het ongewisse. Het EK in Alkmaar loopt op de laatste banden, de bochten hebben zich laten zien en ook de Monniken dan wel de Munniken hebben van zich af gebeten. Kasseien voor de een, kinderkopjes voor de ander, hobbels en bobbels die zich reeds eeuwenlang manifesteren en een zekere bekendheid zijn gaan worden in het Buitenland. Piet en Pieter die zich straks zullen gaan verantwoorden, de een Burgemeester en de ander een simpele wethouder, en een opporsionist in de vorm van Victor K. en een negativist die wijselijk zijn mond weet te houden. Een middenstander die straks een claim indient bij het bevoegd gezag en velen die toch onder de indruk zijn geraakt dat Alkmaar zo van zich heeft laten zien en horen.

Ik houd verder mijn mond, zie uit naar wat de aanstaande week ons zal weten te bieden, hoop dat het weer wat meezit en wanneer vriend Jan rept over de zwemvliezen die een plekje hebben gekregen in zijn koffer… ach een paraplu hoort dit keer tot de standaard PSU. Maar dat is wel van heel lang geleden: wat te denken van een halve eeuw terug?!