de wereld op z’n KOP!

Op zich is het niet eens zo moeilijk om eens een dag in je eentje door te brengen. Twee dagen gaat ook nog wel, maar bij de derde dag begint de onrust toe te nemen. Vooral wanneer en van hogerhand huisarrest wordt aanbevolen, het er alle schijn van heeft dat menigeen zich aan die verplichting houdt, maar er ook altijd mensen zijn die zich daar geen ene moer van aantrekken. En hoewel er veelvuldig over jongeren wordt gesproken zullen het ook niet zichtbare ouderen zijn die het lot weten te tarten, wij zijn en blijven nu eenmaal sociale wezens die zich geregeld asociaal gedragen.

Gewoontedieren in zekere zin en waar de waarheid niet altijd tot betrokkenen doordringt, zijn wij goed in staat om een eigen draai aan de omstandigheden te geven. Iets van tering in de vorm van Corona naar de nering (lege winkelstraten) te zetten. Of de creativiteit naar ongekende hoogtepunten te gaan leiden. En waar ik vandaag weer eens een rustdag heb gecalculeerd, morgen maar weer eens werk maak van voornemens die ik vandaag niet heb ingelost, de telefoon heb kunnen gebruiken om mij met de buitenwereld in verbinding te stellen. zijn het de beelden van vandaag die mijn gemoed weten op te fleuren.

Een poging om iets van het alleen zijn te couperen, de garnalencocktail helemaal alleen tot mij te nemen en voor de rest uit te kijken naar… En dan krijg ik even moeilijk. Moet ik uitkijken naar mei, juni dan wel juli voor ik die ‘gasten’ in het buitenland weer in de ogen kan kijken…?! Het zijn mijn familiegasten die eigenlijk hier zouden huizen, in ieder geval Ria en met in haar kielzog mogelijk Vincent, Marlies en Liva. Dus doe ik het ook vandaag weer met plaatjes, met eieren die elders bij elkaar zijn gescharreld, en de haas die staat te pronken op de kast. Het Venetiaans bedrog dat ik uit heb, en de parallel die zich in het boek en de werkelijkheid voordoet. Als een waanzinnige film die letterlijk is gaan spelen en waar het spelen begint…

En waar die wereld van hierboven huist… door Martin op z’n kop gezet!