De worstelende mens (homo luctor)

De vraag is niet zozeer bedoeld om een antwoord te vinden, maar meer ter overdenking. ‘Waar doe je het voor?’, bijkans een gewetensvraag ware het niet dat dit keer het geweten daar een secundaire rol in kan gaan spelen. Allereerst waarschijnlijk voor jezelf en mogelijk op termijn voor een ander. Je zet jezelf immers te kijk wanneer je met een bepaalde overtuiging een weg volgt die je brengt naar het doel wat je voor ogen hebt. Waarbij het absoluut niet de bedoeling is dat alle middelen het doel heiligen, hoewel daar tegenwoordig nogal eens een eigen egoistische draai aan gegeven wordt. Een fenomeen dat zich kenmerkt door ik, ik, ik en dan jij pas. Alhoewel ook op die laatste het nodige op af te dingen valt.
Ik kom daarop omdat ik de afgelopen tijd toch voor een belangrijk deel op mezelf ben teruggeworpen en niet de idee heb daar enig in te zijn. Waardoor een vorm van egoisme om de hoek komt kijken en de kleurnuance voor een belangrijk deel ontbreekt. Dat wil niet zeggen dat ik me daarbij neerleg, het feest dat je voor ogen hebt kenmerkt zich nu eenmaal door het feit dat je de slingers zelf dient op te hangen en het vooruitzicht dat ons geboden wordt is nu ook niet bepaald vrolijk stemmend. En dan is het goed om terug te kunnen grijpen op een vriendin die het niet alleen in haar vingers heeft, maar ook nog eens beschikt over een bijzonder rijke fantasie die door haar werken tot mijn verbeelding blijft spreken.

Pauline dus die ik niet alleen vandaag maar ook morgen nog maar even in de schijnwerper zet, opdat ook anderen kennis kunnen (blijven) maken van haar scheppende zijn. Want hoe zij het toch iedere keer weer voor elkaar krijgt om de worstelende mens uit te gaan beelden…