Dilemma 1

Als je voor een dilemma wordt geplaatst, dien je wel een (on)bewuste keuze te gaan maken. Doe ik iets door het na te laten of ga ik toch proberen om door een toevoeging alsnog het eerste idee en de uitwerking daarvan in diskrediet te brengen. De kijker zal niet beter weten dan dat het is zoals het is, terwijl de kunstenaar in kwestie daar eerder een ander idee over had. Dat proces en de weg naar de uitwerking zijn dilemma’s die zich voornamelijk in het hoofd van de createur voordoen. En juist dat proces komt niet eerder naar voren dan wanneer de kunstenaar in kwestie een boekje opendoet over het proces waarin hij of zij is komen te verkeren.

Voor mij is het een stuk makkelijker en ik neem kennis van een uitwerking waarbij ik een opmerking maak, die de raderen van de kunstenaar alsnog in beweging brengen, dan wel dat mijn suggestie ergens in dat labyrint van de hersenen verdwijnt. De beelden vandaag troffen het gisteren, terwijl ik op bezoek was bij Pauline Bakker. En wij met elkaar in discussie konden gaan omtrent de werken die zij op dit moment onder handen heeft, en waar zij halverwege het proces waarin zij verkeert, mijn opmerkingen waarschijnlijk ergens op een weegschaaltje heeft gewogen en wellicht te licht dan wel te (be)zwaar(lijk) heeft gevonden. Een dilemma waar ik me niet direct van bewust ben en pas later ben gaan bedenken. Dat zorgt er dan wel weer voor dat ik voor mezelf een dilemma naar voren breng, wat waarschijnlijk totaal geen dilemma is. Stomweg een opmerking gieten in de vorm van een vraag, een suggestie en een zienswijze die absoluut niet overeen hoeft te komen met het uiteindelijke werk.

Waardoor ik besluit om dat helemaal letterlijk uit handen te gaan geven en simpelweg akkoord kan gaan met de wijze waarop zij haar verbeelding gestalte heeft gegeven. En dat zorgt er misschien voor dat zij haar werk als onaf ervaart, terwijl ik vind dat werk wat ik gisteren trof, juist door dat (on)affe voor mij totaal af is.