(twin)Sisters in Arms.

… en daar dan weer de (wrange) vruchten van gaan plukken! Afgedankt bij het restafval te vinden, dat eens een blikvanger was. Het past niet bij de rest, het past ook niet bij karton en papier en de mens die zich over dit werk ontfermt heeft misschien de stille hoop dat het ooit bij Rataplan of een vergelijkbare organisatie toch nog wat pecunia in het geldlaatje brengt. Maar ik ben eerlijk gezegd bang dat slechts een roemloos einde dit object wacht. Kunst dus in een zekere vorm maar of dit ook zo voor de ander werkt, het is nu eenmaal rommel die de ander waarschijnlijk een goed gevoel heeft opgeleverd door het af te danken en waar een ander in de regel niet meer naar omkijkt.

Rotzooi en troep dat de straat bevuilt en niet meer dan dat, tot een grote wolkbreuk er nog het een en ander aan weet toe te voegen. Ik heb het vastgelegd niet in de hoop dat er iemand mogelijk de behoefte gevoeld om deze vorm van kunst te redden, maar meer omtrent het idee dat ik vandaag nog op een andere manier morgen iets naar voren zal gaan brengen.

Een afspraak met Pauline Bakker staat vandaag op mijn programma en de wetenschap dat zij en Katinka Krijgsman aankomend weekend in de kerk van Stompetoren (inderdaad met een stompe toren!) het gelijknamige dorp met hun kunst zullen gaan opluisteren, geeft mij vandaag al de mogelijkheid om daar nu kond van te doen.
Katinka, waarbij ik haar werk als volgt zou willen omschrijven: ’theatraliteit, positiviteit met oog voor de lichtval op een typisch eigenzinnige wijze’. Het is de zee die haar inspireert door de bewegingen die zij prijsgeeft, waarbij ballonnen, vissen en de mens op een magisch, mystieke realiteit zijn geboetseerd.
Maar waarschijnlijk doe ik haar geen recht wanneer ik haar werken op deze manier omschrijf. Sorry daarvoor, ik heb er vandaag geen andere woorden voor.

Katinka en Pauline zijn elkaar in de loop der tijd regelmatig kruislings gaan passeren, waarbij de blik van de een mogelijk de ogen van de ander verder heeft geopend.
En waar vanuit een mannelijk perspectief sprake kan zijn om hen te betitelen als ‘lefgozers’, hebben zij het lef om daar naar buiten te treden in de tijd dat Corona ons dwingt om voldoende afstand te nemen van…

‘Sisters in Arms, maar dan met palet, klei, ezel en kwast!’