Een ander pad!

Het heeft vast te maken met een soort van innerlijke drang. Om bij wijze van spreken, buiten jezelf te treden. De gebaande paden achter je te laten en op zoek te gaan naar het onbekende, de uitdaging met jezelf aan te gaan om al scheppend, vernieuwend met jezelf in de weer te gaan. En onderweg de reikwijdte van je nieuwe gezichtseinder aan de kaak te stellen en ook nog eens de onschuldige verbazing die dit oproept, onder de loep te nemen. Dan kom je op een (kruis)punt waarop je vanzelf naar jezelf staat te kijken. Met verbazing, verwondering die je als kind ooit had, terwijl je levenservaring in dit geheel een andere rol kan gaan spelen. Eigenlijk het spelende kind, de homo ludens infantes, voor zover deze woordenschat hier een rol in zou kunnen gaan spelen.

Het onbekende, de uitdaging die je zelf ter hand neemt en dit geheel door de omstandigheid een andere rol laat spelen. Met tomeloze energie je creativiteit laten bot vieren. En de ander mogelijk in verwarring achterlatend. Althans, wanneer ik het ‘scheppingsproces’ van Pauline Bakker zou kunnen omschrijven, komen deze gedachten in mij opborrelen. Nu weet ik wel dat ik bepaald niet onbevooroordeeld naar haar werken kijk, edoch wanneer mijn woorden tekort gaan schieten ligt het voor de hand dat ik dan andere woorden zou hebben gebruikt als ik nu doe.

Het zijn beelden in een andere hoedanigheid, speelser, gedrenkt met een mate van humor die de kijker weten te verrassen. En gelijktijdig blijft de hand van de meester zichtbaar, de eenvoud van haar kunstwerken die niet direct te evenaren zijn, waardoor herkenbaarheid je blijft verwonderen. Een andere invalshoek, een ander uitgangspunt, een draad die niet zichtbaar is en toch een rol in het geheel blijft spelen. En waar ik eerlijk gezegd nog steeds voor val. Een beetje in de Stijl, Ploeg, Bauhaus desnoods met nog steeds die zwier van haar handschrift. Rietveld, Mondriaan en elementen die doen denken aan de schilder die zijn oor verloor. Maar dat is dan weer de fantasie die met mij aan de loop gaat.

Neen, Pauline ontwikkelt haar eigen stijl en weet nu nog niet wat haar straks te wachten staat. Verrukking bij de een, ontroering bij een ander en een derde die haar oude pad toch liever ziet dan het pad dat zij nu gaat bewandelen. Vernieuwend nee, Bijzonder ja, Veranderend welzeker! En dat weet ik in haar zo te waarderen want blijf je hangen, dan zal er andere hulp onderweg dienen te zijn!